Freddie draait zich om in z’n graf
En wij krijgen deze drie uur van ons leven niet terug
Wij gaan erop uit om de musical ‘We Will Rock You’ te zien, en boy wat is dat een avontuur. Voor €55,45 kun je 20 McFlurries kopen, een treinkaartje naar Parijs of een kaartje voor We Will Rock You. Wij raden je aan voor de McFlurries te kiezen.
Het verhaal van deze musical, die speelt in Martiniplaza, begint met een post apocalyptisch uitziende planeet: de Iplanet. Muziek is verboden, maar een aantal rebellen doet het regime vallen en rockmuziek terugkeren. Je zou verwachten dat als je een plot hebt zo sterk als de gemiddelde groep 8 musical, de muziek en dans het een beetje optrekt. Maar nee: de dansers missen regelmatig een stapje en de zang laat te wensen over. De hoofdrolspeelster heeft een stem die zo schel is dat hij je achtervolgt in je nachtmerries.
Een ander puntje dat het lastig maakt om deze musical serieus te nemen, is het Engels niet echt te volgen is. Het is geen probleem als Engels niet je moedertaal is, maar de dialogen klinken heel ingestudeerd en ik zou er bijna ongemakkelijk van worden.
Over ongemakkelijk gesproken: door de hele musical heen maken de acteurs grapjes. Tenminste, dat denken we. Want echt grappig is het niet. Behalve een paar vrouwen naast ons van achter in de 60 lacht er niemand. Überhaupt lijkt dat een beetje de doelgroep te zijn, gezien de aard van de grappen. Die grappen zijn op zijn minst vrouwonvriendelijk te noemen, en de opmerking “Ze denken dat ik lesbisch ben omdat ik geen pastel draag” viel bij ons een beetje in verkeerde aarde.
Om maar even bij de doelgroep te blijven: de acteurs maken regelmatig opmerkingen door de musical heen, dat ‘de jeugd’ tegenwoordig niet meer weet wat echte muziek is. Ze bedoelen hier natuurlijk rock hè, dat snap je. Alle ouderen reageren instemmend. Ik kan alleen maar denken dat als wij die jeugd zijn, de jeugd tegenwoordig tenminste wél lijkt te weten wat een goede voorstelling is: en dit is het niet.
Een deel van de dialogen is gebaseerd op songteksten, die vrijwel elke acteur uitspreekt in gebroken engels. Dat het niet grappig is, is tot daaraan toe, maar het is ronduit gênant. In de zaal lachen mensen schaapachtig. Maar dan gebeurt het: er komen twee mensen op, een schot en een Engelsman, en ze blijken te kunnen zingen. Even waan je je in een musical met goede zang en dans. Deze twee dragen, zoals de man in de stoel naast ons zei, met zijn tweeën de hele show. Bedenk ook vooral dat als een zwaar schots accent een verademing is, dat met name wat zegt over de rest van het Engels.
Weer hoop ik dat het einde van de musical in zicht is en warempel: ze zijn klaar. De rebellen vinden een magische gitaar en alles is goed. Het doet ons aan het eind van een K3 musical denken. Maar dan voeren ze, hoe onverwacht, ook nog even Bohemian Rhapsody op. Mijn collega die groot Queen fan is, is hier blij mee, maar voor mij kan het niet snel genoeg afgelopen zijn. Niet dat ik Queen haat, of hun muziek, maar dat geblèr van de cast wel een beetje.
Terwijl we naar de uitgang lopen horen we wat reacties, van “God, wat een aanfluiting” tot “Nou, was best grappig, willen jullie ook langs de Mac?”. Ons gevoel hierna is niet echt te omschrijven. We hadden geen hoge verwachtingen maar zelfs die hebben ze niet waargemaakt.
Ik denk dat ik nu eindelijk snap wat mensen bedoelen als ze zeggen: “Ik ben niet boos, alleen teleurgesteld.”