Dertig dagen zonder FB en Whatsapp
[dropcap]D[/dropcap]e twee extreem populaire tooltjes, Facebook en Whatsapp, twee dingen waar de doorsnee student in deze tijd niet zonder kan. Hoe moet je de saaie momenten opvullen als je op de bus wacht, bij je ouders op de bank zit of geen zin hebt om te leren? De redacteur heeft geprobeerd om dertig dagen zonder Facebook en Whatsapp te leven.
De eerste paar dagen leefde ik met ontwenningsverschijnselen en had ik geen idee wat ik moest doen in de UB. Moest ik nu naar mijn boek gaan staren? Ten slotte gewoon maar wat meer loeren naar de mensen die binnenkomen… Toch kreeg ik wel een beetje het gevoel dat ik niet alles meekreeg. Je merkt hoeveel mensen praten over onderwerpen van Whatsapp en Facebook. We zijn net een stel schapen; we kunnen kennelijk niks zelf verzinnen. Natuurlijk wordt dit je ook nog kwalijk genomen, want dan had je je appjes maar moeten checken.
In de loop van de dagen begon het onverwachts toch wel te bevallen, zo zonder Facebook. Niet elke dag meer een berg aan deelnameverzoeken voor geestdodende spelletjes en die kutverjaardagskalender-apps. Statusupdates die er totaal niet toe doen. Geen berichten meer in je timeline van ‘dolgelukkige’ mensen, die iets pedants te melden hebben of berichten die geschreven zijn in de gedupeerde relationele ‘we’-vorm, omdat één of andere dwaas weer iets slechts heeft meegemaakt.
Daarentegen miste ik wel het vermaak om zoekend als een puber met een overschot aan hormonen de vakantiefoto’s van iedere willekeurige chick in mijn vriendenlijst te bekijken, te kijken of relaties al zijn verbroken of egostrelend checken of er nog iets geliked is van mezelf. Het is gewoonweg verbazingwekkend hoeveel studenten in de UB, totaal sociaalverslaafd, honderdduizend keer per dag Facebook verversen om te zien of er weer een nieuwe melding is, waar natuurlijk meteen op gereageerd moet worden waarna het wachten op een pingeltje weer kan beginnen.
Ik geef toe dat ik zelf ook een facebooksletje was. Maar geloof me, je mist helemaal niks. Nog nooit zo’n leuke tentamenperiode gehad. Simpelweg koffie drinken met mensen die je tegenkomt, niks mis mee. Na meerdere weken werd het duidelijk dat Facebook toch echt een overgewaardeerde uitvinding is. Er wordt eigenlijk niks belangrijks vermeld.
Whatsapp echter leverde mij veel meer problemen op; vergaderingen gemist, te laat gekomen op het werk, geen idee waar de borrels gehouden werden en vooral huilende mensen die het belachelijk vonden dat Whatsapp niet werd gebruikt. Whatever, blijkbaar is Whatsapp het enige medium om iemand te bereiken. De scharrels die je jankend opbellen als ongestelde biggetjes, omdat er niet gereageerd werd. Als er geen interesse meer was, mocht ik dat ook gewoon zeggen. En weer moet ik een klodder onwerkelijke waarheid in hun face smijten, want, oja, ik gebruik geen Whatsapp meer.
Met nog één week te gaan moest ik toch weer aan de Whatsapp, omdat zelfs mijn werkgever via dit medium zijn ondergeschikten sommeert naar zijn pand te komen en die had geen behoefte om meer moeite te doen om mij te kunnen bereiken. Je hebt Whatsapp blijkbaar nodig. Als je er eenmaal aan begonnen bent, valt er niet meer mee te stoppen.
Facebook, anderzijd,s is gewoon een soort blijmoedigheid van vers geproduceerde onzin dat allemaal op elkaar lijkt, maar in werkelijkheid nooit zo mooi is als de smiley’s en reacties pretenderen.
Na vier weken is het mij wel duidelijk en heb ik veel geleerd: Wil je goed studeren? Dan laat je Facebook en Whatsapp lekker thuis.