Eurosonic 2013
Eurosonic is een showcase festival. Dat houdt in dat de hele Europese muziekindustrie op 9,10 en 11 januari samenklontert in Groningen om op zoek te gaan naar het nieuwste muzikale talent. De gewone festivalganger is eigenlijk niet de doelgroep, en dat ondervonden uw reporters op de eerste dag van het festival. De Eurosonic woensdag is een relatief nieuw fenomeen, vroeger duurde het festival een dag korter, en op de woensdag worden veel minder bands geprogrammeerd dan op de andere dagen, en zijn er veel minder venues open. Het gevolg: drukte. Om half elf sloten wij netjes aan in de rij om Death Hawk te zien optreden, hopend dat we binnen tien minuutjes wel zo’n beetje binnen zouden zijn. Dat liep anders. De conference-gangers, die lui van de muziekindustrie, hebben namelijk een aparte rij, een rij die leeg moet zijn voordat er normale stervelingen naar binnen mogen. Telkens als de rij met turbobandjes bijna leeg was, kwamen er weer drommen muziek-hipsters aan die toch zeker op tijd wilden zijn bij Jake Bugg. Na drie kwartier was het dan zo ver. Er waren genoeg groezelige mensen binnengelaten en de uitsmijter verloste ons uit ons lijden, nog net op tijd om de laatste tonen van Death Hawk weg te horen sterven.
Jake Bugg
Jake Bugg, een zeventienjarig jongetje met een stem, zo wordt gezegd, van een 35-jarige. Zo had Justin Bieber er zonder zijn hip-hop-vrienden uitgezien zei een wijs man ooit. Onder muziekjournalisten wordt Jake op een zelfde manier gehyped als Justin wordt gehyped door 14 jarige pubermeisjes. Aan ons de schone taak om uit te zoeken waarom.
Zijn liedjes doen ons denken aan Johnny Cash, Oasis en Bob Dylan. Dat is natuurlijk een goed voorteken, en de songs zitten zeker goed in elkaar. Zijn performance was aan de ingetogen kant. Eigenlijk is de enige zin die bij herhaling uit zijn mond komt “This song is called…” of “This song is about…”. Dat hoeft geen probleem te zijn. Tussen de groten der aarde zaten artiesten die überhaupt nog nooit een woord tegen het publiek gezegd hebben. Echter, Jake Bugg heeft niet zo’n goede stem. Z’n stem is op z’n minst aan de vervelende kant. En dan vraag je je toch af. Waarom wordt een tiener gehyped vanwege zijn volwassen stem als het gaat om een volwassene met een lelijke stem? Het is ons een raadsel.
CD kopen? Nee. Live zien? Mwoah.
Adrian Crowley
Soberheid, somberheid misschien wel. Het is wat Adrian Crowley kenmerkt. Zijn liedjes zijn simpel en monotoon, door Crowley zelf begeleid met gitaar. Nogal saai eigenlijk, de eerste keer dat je hem hoort. Beluister je zijn albums vaker, dan vallen je de nuances en de sterke teksten in de liedjes op. De spanning in Morning Bells, de treurigheid van From Champions Avenue to Misery Hill en de opgewektheid van Alice Among the Pines.
Deze nuances en de kwaliteit van de lyrics gingen aan veel luisteraars tijdens zijn optreden op Eurosonic voorbij. Mensen liepen weg, zeldzaam bij een seated voorstelling. Toch was het optreden van Adrian Crowley degelijk. Zijn begeleidend strijkorkest kwam maar sporadisch in actie en de singer-songwriter overtuigde zowel in zang als performance. Enig minpunt was de keuze van Crowley om The Wishing Seat niet the spelen. Het euforische nummer en Crowley’s grootste hit had balans kunnen brengen in een toch wat zwaarmoedig optreden.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Wallace Vanborn
Vorig jaar stonden de Belgische heren van Wallace Vanborn in het voorprogramma van de Staat, en dat is het straatje waar ze prima in passen. Het optreden in de bovenzaal van Huis de Beurs is samen te vatten in drie woorden: hard, energiek en heet. Geen ingetogen mannen op het podium, maar gegarandeerd de zweetdruppels van de zanger in je gezicht. En dat is natuurlijk ook zoals het hoort bij dit soort bands.
Wallace Vanborn scoorde in België een bescheiden radiohitje met het nummer Cougars, maar als ze de lijn doorzetten van het optreden op Eurosonic gaan ze zeker hun Vlaamse vrienden van Triggerfinger achterna, en worden ze nog een stuk groter in Europa. Hou je van Triggerfinger of Queens of the Stone Age? Dan zit je bij Wallace Vanborn goed! Deze mannen gaan we veelvuldig terugzien op de grotere festivals de komende jaren.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Audio Adam
Groningens’ trots op Eurosonic. 2012 was een topjaar voor Audio Adam. Een jaar geleden werden ze uitgeroepen tot 3FM’s Serious Talent, nu staat de band voor de tweede keer op Eurosonic, hebben ze hun eerste optreden bij ‘De Wereld Draait Door’ op hun cv staan en is de debuutplaat uitgebracht. Audio Adam speelt energieke pop-rock met een internationaal geluid.
Bij de opkomst klinkt het intro van Coldplay’s ‘Paradise’. Dat had wat ons betreft niet gehoeven omdat het toch een beetje lijkt alsof er een coverbandje het podium opkomt, en dat doet de band tekort. Eerder speelde de band in het voorprogramma van bands als Scouting For Girls en Go Back To The Zoo. De songs zijn vaak zeker zo goed en dat maakt van Audio Adam een band met potentie.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Bastille
Zanger Dan Smith en zijn band vormen Bastille. De band speelt zeer veelzijdige muziek. Laten we het voor het gemak electronica-folk-indie-pop noemen. Daarnaast heeft Bastille een voorliefde voor pop uit de jaren negentig, en andere ‘foute’ nummers uit vergeten tijdperken. Bastille neemt veel elementen, of soms hele nummers, uit de popmuziek over en geeft daar zijn eigen draai aan. Het is zeker een vermakelijk optreden, maar je moet wel van de ‘foute’ jaren 90 pop houden om een echte fan te worden.
De band sluit af met een cover van ‘Rythm Is A Dancer’. Eerst schiet men even in de lach, maar het wordt al snel duidelijk dat de vier mannen bloedserieus zijn over de cover. Smith legt zijn ziel en zaligheid in het nummer.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Dope D.O.D.
Met de European Breaking Border Award, een award voor artiesten die in heel Europa aan het doorbreken zijn, op zak is de zaal van Simplon misschien wat te klein voor Dope D.O.D. Het verbaast ons echter hoe veel mensen hun bed lijken te verkiezen boven een geniaal stukje doom-rap. Na het voorprogramma van Limp Bizkit en Korn te hebben verzorgd moeten hiphop liefhebbers in Nederland deze Groningers toch inmiddels ook wel in hun armen sluiten.
Op de show is in ieder geval weinig aan te merken. Net als vorig jaar stond Simplon vol met springende mensen, waren de beats ijzersterk en waren de raps duister en strak. Dope D.O.D. heeft de potentie om een wereldact te worden, wees er dus bij als je de kans krijgt. Dan kan je tenminste zeggen dat je erbij bent geweest toen niemand ze nog kende.
CD kopen? Mwoah. Live zien? JAAAA.
Sarah Ferri
Aan getalenteerde vrouwenstemmen geen gebrek op Eurosonic. De Vlaams-Italiaanse Sarah Ferri, bijvoorbeeld, heeft onlangs haar debuutplaat uitgebracht: Ferritales. Ons valt op dat Ferri erg veelzijdig is. In het Kruithuis laat ze van alles horen. Van souljazz tot country, alles zingt ze met evenveel gemak.
Onbevooroordeeld zijn we niet helemaal. We waren op slag een beetje verliefd op deze charmante Vlaamse. Dat neemt niet weg dat Sarah een steengoede zangeres is en een heel aardige songwriter. De zaal van het Kruithuis zat goed vol, vooraan zat iedereen netjes in kleermakerszit op de grond, wat de goede sfeer alleen maar versterkte.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Honig
Nee niet die gooi-er-maar-wat-water-bij-en-je-maakt-van-dit-poeder-iets-nog-ranzigers gerechten. Honig is een hele normale Duitse voornaam. Normaal voor Duitse begrippen dan. Net zoals de zanger zelf voor Duitse begrippen vast ook heel normaal is. Voor ons is het gewoon een rare snuiter die typisch uit zijn ogen kijkt en net iets te veel in zichzelf gekeerd op het podium staat. Goed, uiterlijkheden daargelaten is het een aardige show die band wegzet. De lieflijke folk ligt goed in het gehoor. We zijn dan ook blij dat we Jake Bugg na een klein half uurtje hebben gelaten voor wat hij is (een puisterige snotneus die zeer onterecht wordt vergeleken met Bob Dylan) om het optreden van deze dudes, en chick bij te wonen.
Verder dan lieflijk komt de band echter niet en alleen als het accordeon- en vioolmeisje obscene gebaren naar me begint te maken wordt het interessant.
CD kopen: mwah. Live zien: mwah.
C2C
Zet vier mannen met een draaitafel op een rij, knal er wat gave lichteffecten voor en je hebt C2C. Al sinds 1998 speelt het viertal samen in verschillende clubs, met name in Frankrijk. Ondanks dat de groep al zo lang bestaat, is in 2012 pas het eerste studioalbum, Tetra, uitgekomen. In Frankrijk alleen gingen al meer dan 100.000 exemplaren over de, al dan niet digitale, toonbank. Het nummer Happy dat van het album afkomstig is, is net uit in Nederland en kan alleen maar een hit worden. C2C maakt zeer uiteenlopende elektronische muziek. Met techno-, soul-, blues-, 70’s disco- en jazzinvloeden zeker heb bekijken waard. Wat eeuwig zonde is, is dat C2C de komende tijd bijna alleen in Frankrijk te zien is, maar als je de kans hebt om 19 maart in Paradiso te zijn, dan moet je er zeker naar toe.
CD kopen? Ja. Live zien? JAAAAA!
De Speeldoos
Torre Florim (zanger/gitarist van De Staat) en Roos Rebergen (Zangeres Roosbeef) zijn in 2009 begonnen met een nevenproject onder de naam De Speeldoos. Gedichten van verstandelijk beperkte mensen zijn door Torre en Roos op muziek gezet, en het resultaat was een EP met Spinvis-achtige liedjes met een vleugje De Staat. In 2009 was het de bedoeling om het project exclusief te houden, en niet te veel optredens te geven. Eind 2012 pakten ze de draad weer op, en werden ze op het allerlaatste moment toegevoegd aan de line-up van Eurosonic, ter vervanging van Phantom Limb
Het Groninger Museum, waar het concert plaatsvond, was voor het eerst een speellocatie op Eurosonic. Het paviljoen Coop Himmelblau, helemaal achterin het museum is voor een optreden als van De Speeldoos zeer geschikt. De muziek en ambiance kwamen perfect samen, en dat je gratis een deel van de collectie mocht bekijken, was een leuke bijkomstigheid. Tussen bijna ieder nummer werd subtiel de aandacht gevestigd op ‘de nieuwe Speeldoos’ die in april uitkomt. Wij zijn zeker van plan het album eens op te zoeken op Spotify.
CD kopen? Ja. Live zien? Ja.
Gasmac Gilmore
Gasmac Gilmore stond op het programma aangeduid als balkan-folkmetal, en dat dekt de lading precies. Bij een van de laatste optredens van de vrijdagnacht gaat de zaal vanaf de eerste noten direct helemaal los. Van begin tot eind is bijna iedereen in de zaal, van hardrocker tot Vindicater, van schattig meisje tot SK-fotograaf, aan het beuken in de pit.
Klezmer, balkan en metal wisselen elkaar af in de erg vrolijke muziek. De band past perfect in de Oostenrijkse muziektraditie (we doelen niet op Mozart) als land op de grens tussen oost en west Europa. Dat de heren een soort Oostenrijkse klederdracht dragen en dat het Engels bijna niet te verstaan is, vergeven we ze graag. Gasmac Gilmore brengt muziek die je nog nooit gehoord hebt, maar waar je direct een zwak voor ontwikkelt.
CD kopen? Nee. Live zien? JAAAA.