Ben Hard Footloose: The Musical
Om mijn culturele ik te bevredigen wilde ik naar een musical: Footloose wel te verstaan. Laat nou net ook geneeskundestudenten dit opvoeren, en de laatste keer dat ik met mijn saliva in een fibromuscular tubular trakt van een geneeskundestudente zat is ook alweer een tijdje geleden. Na het programmaboekje gekregen te hebben rest me het kopen van een biertje om vervolgens een goed plekje uit te zoeken. Vlakbij het orkest leek me het beste, als het spel tegen viel kon ik namelijk altijd nog naar de bassiste loeren. De bassiste die achteloos haar basgitaar even stemde. Alsof ze me niet zag zitten, zelfs de orkestleden hier spelen kennelijk toneel.
Muziek start. Doeken open. Een boel mensen komen half dansend het toneel op en mijn ergste angst wordt waarheid: een gros van de vrouwen hier speelt een mannelijke rol. Wanhopig probeer ik het boekje door te bladeren om iets van de cast op te pikken maar die kutlichten staan natuurlijk uit. Mijn intuïtie zal het stuur over moeten nemen. Alleen wekt een luide klap me uit gedachtes terug de zaal in; een snaar van de bas was gesprongen en de bassiste gaf een flirterig lachje af waarna ze vinkte om mee te komen.
De rij met kalende vaders en dikke felgekleurde kortharige moeders zuchtten hun volle longinhoud af maar een sneer hier en daar zorgde ervoor dat ik binnen no-time bij de deuren stond. Eenmaal eruit en lange gangpaden later vond ik haar in de make-up kamer. “Ik zag je wel kijken hoor” plaagt ze met haar basgitaar in de handen. “Je bent niet al te subtiel.” Toen viel me door de gloeilampen boven de spiegels pas op hoe sexy haar figuurtje was en hoe geil meiden met instrumenten eigenlijk kunnen zijn.
Het openingsthema “Footloose” overgegaan naar “The Girl Gets Around” hoor ik van het orkest min bassiste door de muren ernaast gallen. “Klopt het?” vraag ik. “Holding out for a Hero” volgt erop, waarna ze snel de knoopjes van m’n broek los manoeuvreert. Ze schieten met een lichte knal elke kant op, waarna zelfs een make-up kwastje op de grond valt en een wolkje poeder opspringt. Terwijl ze m’n ballen lichtjes masseert begint ze me af te trekken. En godverdomme wat een belachelijke sterke vingers en scherpe nagels heeft ze. Het lijkt wel alsof ze een Kindersuprise ei doosje open probeert te wringen. Niet al te subtiel, en met tranen in mijn ogen, duw ik haar hoofd naar beneden. Maar daar begon de pijn pas echt. Als een wildebeest schreeuwt ze met mijn halfstijve piemel in haar mond: “Vuile kankerhond, gore tyfuspik, vieze mongolenhoer”. En door het vele praten zie ik dat er kleine bubbeltjes speeksel in haar mondhoek ontstaan wat me raar genoeg eigenlijk wel opwindt.
Snel genoeg staat ze op en een hevige kloppende pijn in mijn penis als een dode kies waar een wortelkanaalbehandeling voor nodig is overkomt me. In ongeloof en met grote ogen zie ik hoe ze haar broek uit doet en het valt me op dat het model van haar schaamhaar een perfecte replica van de basgitaar in de hoek is. Om de sfeer een beetje te bedaren vraag ik: “Heb je dat expre..” “HOUD JE KANKERBEK EN NEUK ME” krijst ze naar me. Net wanneer ik haar wil penetreren zie ik kleine druppeltjes bloed uit m’n eikel komen, wat niet goed kan zijn. Ze ziet het ook en buigt snel voorover, zuigt het bloed op waarna ze het op mijn voorhoofd uitspuugt. “Hihihi, nu ben je net Sinterklaas” grinnikt ze. Daarna pakt ze de gesprongen snaar en legt het strak om mijn nek. Flabbergasted en op mijn lip bijtend zorg ik dat ze klaarkomt terwijl de snaar steeds strakker tegen mijn adamsappel aan komt. Uit pure paniek dat ze nog een tweede ronde wil doen gooi ik vervolgens een doosje rouge in haar ogen en trek mijn –kennelijk van schuurpapier gemaakte- onderbroek weer aan.
Eenmaal boven krijg ik mijn jas aangereikt en ga buiten een peukje doen om het allemaal te verwerken. De enige conclusie die ik eruit kan trekken is dat het klopt wat ze zeggen: casts en crew van musicals zijn stuk voor stuk krankzinnig.