Het anderhalvemeterstudentenleven: Managers
De afgelopen weken heb je waarschijnlijk, net zoals ik, de SkillsTown-reclame over Jochem voorbij zien komen. Een fictief persoon die alle problemen van het bedrijf gaat oplossen, omdat hij dankzij de cursussen van SkillsTown unieke vaardigheden heeft opgedaan. In feite is niemand een Jochem, ieder gek heeft immers zijn gebrek. Toch denkt de universiteit dat zij wel voor ieder denkbaar probleem een Jochem moet aanstellen, maar dan onder de titel ‘directeur’, ‘coach’ of ‘officer’. Kortom: een manager.
Het is haast een Pavlov-reactie geworden: bestuurders constateren een probleem binnen hun organisatie, willen daar zelf vooral niet verantwoordelijk voor zijn en nemen daarom een manager in dienst die -zonder over enige invloed te beschikken- het varkentje voor de directie mag gaan wassen. De manager wordt zo de zondebok van het bedrijf wanneer het probleem zich voordoet, functioneert als pronkstuk van de organisatie wanneer andere organisaties vragen hoe zij met het probleem omgaan, maar bereikt uiteindelijk niets. Hij krijgt immers geen invloed of budget, waardoor hij geen veranderingen kan bewerkstelligen.
De manager wordt wel goed betaald. Niemand zou zo gek zijn om voor een hongerloontje een nietszeggende functie op zich te nemen, waarin hij voortdurend het zwarte schaap, of het pronkjuweel mag spelen. Het gebrek aan waardigheid, groeimogelijkheden of daadwerkelijke invloed moet immers worden gecompenseerd.
In mijn columns schrijf ik doorgaans over het streven naar groots en meeslepend leven, dat is dit dus niet. Begrijp mij niet verkeerd, wanneer je uiteindelijk terecht komt als junior beleidsambtenaar Ruimte & Wonen bij de gemeente Ter Apel is dat geen ramp: je draagt immers bij aan een goede ruimtelijke ordening van het gebied, zorgt ervoor dat mensen hun leefomgeving mooier maken en dat een huis ook een thuis kan worden. Maar wanneer je als invloedloze manager terechtkomt bij een onderwijsinstelling, dan moet je jezelf toch nog twee keer achter de oren krabben.
Maar wij, de studenten die dergelijk beleid mogelijk maken, moeten dat ook. Willen wij wel een universiteit waar voor ieder wissewasje een nieuwe coördinator of teamleider wordt aangenomen? Het antwoord lijkt mij: nee! Steek het geld in het oplossen van het probleem, in plaats van het managen van het probleem. Investeer in projecten die werken, in plaats van in personeel waarvan het de bedoeling is dat ze zo min mogelijk bijdragen. Dan komen de extra onderwijsgelden pas echt ten goede van de kwaliteit van de universiteit.
Wil je bijvoorbeeld het gebrek aan diversiteit oplossen op de universiteit? Dan sla je geen half miljoen stuk op een diversiteitsgoeroe die zonder noemenswaardige invloed of positie een vaste aanstelling krijgt (zoals de RUG nu van plan is). Je kiest er dan voor om je geld te investeren om je gebouwen, vacatures en sollicitatiecommissies divers en toegankelijk te maken. Tot slot moet je er voor zorgen dat het universiteitsbestuur zijn verantwoordelijkheid neemt.