dit gedicht gaat niet over een fiets

dit gedicht gaat niet over een fiets

je mag loslaten

breken onder mijn benen

de lucht uit je lijf en leden

laten vloeien de kettingen

die je bij elkaar hielden

slopen over wielen leggen

duidelijkheid schep je

het beste als er iets breekt

schuif nog langzaam door stop

toch te laat voor alles op je pad

verbrand de bruggen die

je tegenkomt als ik niet –

dan jij niet

et cetera

je oxideert langzaam lief

roest van binnenuit verbrandt

over honderd jaar wat nog tastbaar was

ik had zoveel sloten om je kunnen leggen

om je te besluiten uit te drinken te belemmeren

je blijft getand tussen metalen voegen

staan totdat iets, iemand je

vege lijf de straten oversleept

en je zachtstil wat adem inblaast and