Review: The Favorite

Twee van onze redacteuren hebben voor jullie The Favorite gerecenseerd!

Thom:

Houd je lachspieren vooral getraind en verwacht het onverwachte.

Thom Boonstra

De bovenste zaal van de Pathé is voornamelijk gevuld met dertigplussers, wachtend op een goede portie klassieke Engelse humor. De insteek waarmee ik daarentegen de zaal instap nadat ik ervoor heb gekozen The Favourite te aanschouwen is een flinke dosis geschiedenis over het Britse koningshuis in de achttiende eeuw. Stukjes geschiedenis bevatte de film wel degelijk, maar bloedige slagvelden en boze dorpelingen kwamen er niet aan te pas.

De Engelse dorpelingen hadden wel degelijk reden om boos te zijn daarentegen, aangezien de Britse koningin die in de film op de troon zit, nog nooit een dorpeling ontmoet lijkt te hebben en lukraak met belastingen strooit om haar sprookjesland te kunnen verwezenlijken. De film is dan ook eerder een verfilmd toneelstuk dan een speelfilm, waar nagenoeg het enige decor het enorme paleis van de Britse koningin betreft en alle personages deze excentriekeling en haar hofhouding omvatten. De titel spreekt voor zich naarmate de film vordert. De rechterhand van de koningin, een voorname Lady, dreigt verdrongen te worden door een nieuw aangesteld dienstmeisje, dat erg snel door de ranken omhoog vliegt. Vanaf het moment dat deze strijd duidelijk wordt, ontwikkelt de film zich tot een hilarisch kat-en-muisspel, dat beide vrouwen tot meest ondenkbare acties drijft. Deze strijd om de koningin ontwikkelt zich uiteindelijk op een seksueel vlak, wat een erg frappante driehoeksverhouding tussen de drie vrouwen oplevert. De arme majesteit kampt met een ernstige vorm van jicht en een alsmaar groeiende waanzinnigheid en begint zichtbaar te genieten van de aandacht die ze krijgt.

De authentieke maar ietwat overdreven klederdracht en het gedrag van de gehele hofhouding is vermakelijk op zich. Mannen met reusachtige pruiken en meer make-up dan de vrouwen, overdreven hoffelijkheid afgewisseld met het schunnigste gedrag en dramatische steken onder water houden je aandacht bij de film en doen de zaal schudden van het lachen. Voor wie geïnteresseerd is in een niet al te serieus inzicht in het Britse koningshuis van de achttiende eeuw zit goed bij The Favourite. Houd je lachspieren vooral getraind en verwacht het onverwachte.

Cijfer: 7,5/10

Jolien:

Een van de mooiste aspecten van deze film is wel de sterke vrouwelijke cast

Jolien Vermeulen

Genomineerd voor tien oscars, waaronder beste film, beste actrice, beste vrouwelijke bijrol, beste regisseur, beste originele scenario, en beste kostuumontwerp, ging ik er al met zekere verwachtingen naartoe: The Favourite met Olivia Colman, Rachel Weisz en Emma Stone. Wat een film.

Acteerwerk

3 Januari was het zover. De Nederlandse bioscopen openden hun deuren met dit gloednieuwe Engels kostuumdrama, geregisseerd door Yorgos Lanthimos en zich afspelende in het achttiende eeuwse Engeland. En oh man, had ik er zin in. Ik kan het niet ontkennen, het feit dat de Oscarnominaties in het rond vlogen rondom deze film was motivatie genoeg. Maar dan is het toch altijd weer de vraag of dit terecht is. Een van de mooiste aspecten van deze film is wel de sterke vrouwelijke cast. Met Olivia Colman in de rol van Koningin Anne, en haar vertrouwelinge en adviseur Sarah Churchill (hertogin van Marlborough), gespeeld door Rachel Weisz. De interessante nasmaak wordt voorzien door Emma Stone, die Sarah’s jongere nicht Abigail Masham nieuw leven inblaast op het witte doek. Waar de film in eerste instantie draait om de relatie tussen de koningin en haar vertrouwelinge, zal dit voorgoed veranderen met de komst van keukenmeid Abigail. Sarah en Abigail draaien om elkaar en met name de hoofdpersoon heen, niet alleen uitgebeeld door hun acties, maar ook door de ontwikkeling in hun karakters en de plaats die ze innemen in het verhaal. Deze verandert langzaam in tegengestelde richting en laat daardoor ook de spanning tussen hen goed zien. Jammer is dat er, afgezien van deze vrouwelijke karakters, aardig wat vlakke karakters zijn, waarvan je weinig te weten komt. Aan de andere kant geeft dit wel goed weer waar de film om draait; de spanningen en verhoudingen tussen de drie hoofdpersonen. Andere uitgewerkte karakters zouden hier misschien alleen maar aan afdoen. Wat wel gezegd moet worden is dat de film, door de focus op drie figuren (of misschien zelfs maar twee, het is maar net waar je oog meer op valt), op een gegeven moment wel erg lang lijkt. Er is immers weinig afleiding van hun verhaal, en toch neemt de film twee volle uren in beslag. Voor liefhebbers van dit genre, zoals ik, misschien een iets kleiner probleem. En begrijp me niet verkeerd, er zijn ook andere aspecten aan deze film die mooi zijn om te zien en horen:

Beeld en Camerawerk

Wat mij bijvoorbeeld echt opviel aan deze film is de interessante manier waarop de scènes worden weergegeven op het beeldscherm. Er wordt met name gebruik gemaakt van mooie stilstaande beelden die vaak de gehele ruimte met al de betrokken karakters laten zien. Hierdoor krijgt de kijker ook een prachtige overview van de kostuums en de aankleding van de kamers, wat zeer indrukwekkend is. Soms wordt er zelfs gebruik gemaakt van een zekere afbuiging, wat gerealiseerd wordt door een vertekende groothoeklens, en wat men doet denken aan een panoramabeeld. Deze ‘overview’ beelden worden afgewisseld met ingezoomde fragmenten, die lang worden vastgehouden en daardoor heel goed de emoties in de gezichten van de karakters laten zien. Het is niet vaak dat mij het camerawerk in films echt opvalt, of dat het in mijn mening echt iets lijkt toe te voegen, maar dat was bij The Favourite dus zeker wel zo.

Muziek

Last, but not least, het gebruik van verscheidene muziekinstrumenten op de achtergrond is echt iets om blij van te worden. Zoals je misschien al verwacht bij dit genre, speelt klassieke muziek een grote rol. Wat dat betreft dus niks nieuws onder de zon in The Favourite, maar wel iets dat wordt gewaardeerd. In het muziekgebruik komt het kostuumdrama echter ook met iets verrassends; een zekere combinatie van dreun geluiden, die zich blijft herhalen. Een aantal scènes wordt voorzien van dit geluid, waarschijnlijk om de spanningstoevoer wat op te krikken. Jammer, want na een tijd wordt het simpelweg vervelend en begin je je als kijker ongemakkelijk te voelen. Hier valt natuurlijk wel wat voor te zeggen, want dit gevoel is passend voor de specifieke scènes, maar het wordt niet als positief ervaren. Of het af doet aan de film is een lastige kwestie, want het publiek meebrengen in zowel het verhaal als de emoties is in zekere zin wel bewonderenswaardig.

Cijfer: 8.5/10