Necronautenmeisje

ze had al om de lijntjes heen

gekleurd beweegt zich als

orpheus met een achteruitkijkspiegel

door ontelbare hellenlagen


we wilden niet alleen verder

komen wij wilden voorbij

arbitraire poorten

zogenaamde ontzieling en ook

lijkstijfheid afdoen als dingen

uit verre verledens


er bestaat nu alleen

nog een eeuwig heen-

en-weer van duivelstuin tot

hier op aarde


als postpakketten die

hun bestemming niet kennen

geretourneerd worden omdat

ze niet pasten


wij gaan grenzen aanpakken met een doezelaar

haar nogmaals met een luit doen afdalen

in koude kuilen bezwerend spelen ze

betovert het voorbijgaan

fluistert in onze oren dat


het niet meer zo hoeft te zijn

maakt van een laatste rustplaats

een wachtkamer zegt tegen iedereen


je behoort mij toe

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.