Necronautenmeisje

ze had al om de lijntjes heen

gekleurd beweegt zich als

orpheus met een achteruitkijkspiegel

door ontelbare hellenlagen

we wilden niet alleen verder

komen wij wilden voorbij

arbitraire poorten

zogenaamde ontzieling en ook

lijkstijfheid afdoen als dingen

uit verre verledens

er bestaat nu alleen

nog een eeuwig heen-

en-weer van duivelstuin tot

hier op aarde

als postpakketten die

hun bestemming niet kennen

geretourneerd worden omdat

ze niet pasten

wij gaan grenzen aanpakken met een doezelaar

haar nogmaals met een luit doen afdalen

in koude kuilen bezwerend spelen ze

betovert het voorbijgaan

fluistert in onze oren dat

het niet meer zo hoeft te zijn

maakt van een laatste rustplaats

een wachtkamer zegt tegen iedereen

je behoort mij toe