‘’Ik dacht: ik zie het wel als ik zwanger word.’’ Over de keuze voor een abortus

Ongeveer een jaar geleden hing ik boven de wc met een zwangerschapstest in de hand. Dit was niet de eerste keer dat ik er een deed, dus de vertrouwde semi-zenuwen gierden wel door mijn lijf, maar toen er ineens twee streepjes verschenen, zat mijn hart echt in mijn keel. Ik rende naar boven en heb de test in ongeloof naar het hoofd van mijn vriend geslingerd. We waren net een maandje samen. Ik herinner me daarna alleen nog met mijn handen op mijn buik, naar het plafond starend in bed te liggen.

Allereerst wil ik mijn respect uitspreken voor iedere vrouw die deze keuze ooit heeft moeten maken. Het taboe dat nog rond dit onderwerp heerst, doet mij persoonlijk pijn, omdat ik weet dat vrouwen hier niet met iedereen over kunnen praten, wanneer dat wel nodig is. Het heeft ervoor gezorgd dat ik zelf ook een tijd niet met mensen heb durven delen dat dit gebeurd is, terwijl juist bij dit soort ervaringen het erg belangrijk is erover te kunnen praten.

Ik was 19, in het eerste jaar van mijn studie en dit was de moeilijkste keuze van mijn leven. Hoewel ik tot dan toe altijd had geroepen dat als ik zwanger zou worden, ik het gewoon weg zou laten halen, voelde ik mij ineens zo verbonden met dit groepje cellen in mijn buik, dat ik bijna boos werd als ik het over een abortus had met mijn vriend.

Nu moet ik wel zeggen dat het verstand mijn emoties oversteeg. Ik zou niet alleen het leven van mijn vriend en mij drastisch overhoop gooien, ik zou het kind geen goede toekomst kunnen geven, en dan heb ik het nog niet gehad over mijn overmatig alcohol- en drugsgebruik voordat ik wist dat ik zwanger was.

Ik wilde het allemaal niet zien, dus het scherm werd weggedraaid.

De volgende dag maakte ik een afspraak bij de dokter, waar ik samen met mijn vriend heen ging. Ik kon gelijk een afspraak met de abortuskliniek maken. Daar werd ik wijdbeens op een stoel gelegd. Ik wilde het allemaal niet zien, dus het scherm werd weggedraaid. Zes weken, ruim op tijd voor een abortus. Nadat dit is vastgesteld, kun je een afspraak maken voor de abortus, maar je hebt verplicht een week bedenktijd.

Ik heb die week op de automatische piloot doorgebracht. Zo min mogelijk aan alles denken en zo snel mogelijk alles weg.

Wel heb ik gelijk mijn ouders gebeld. Die waren ontzettend lief en begripvol. Toen heb ik besloten aan iedereen te vertellen wat er aan de hand was.

Op de dag voordat ik mijn abortus had, kwam een vriendin naar mijn huis met een tas vol lieve dingen. Chocola, een wollen trui, pyjamabroek, lekkere zeepjes. Die trui en broek heb ik die dag aan gedaan en draag ik nog steeds als ik mij fijn wil voelen.

Als je een abortus wil, zijn er twee opties waartussen je kunt kiezen. Je kunt een pil krijgen die ervoor zorgt dat je thuis een abortus krijgt. Dan moet je een week later weer een pil nemen en die wekt dan een miskraam op. De andere optie is om het weg te laten zuigen. Dat is de optie waar ik zelf voor heb gekozen, omdat een vriendin van mij die ooit een abortus met de pil had gedaan, zei dat dat zo vreselijk was, dat ik maar beter voor de andere optie kon gaan.

De dag van de abortus zit je heel lang in de kliniek. Je krijgt een paar pillen om alles wat minder gespannen en pijnlijk te maken, hebt nog een gesprekje en moet een paar uur wachten tot je naar de voorbereidende kamer mag. Mijn vriend mocht niet mee naar de kamer.

In deze kamer staan twee rustbedden en een aantal tafeltjes en stoelen. Je moet eerst uitplassen en dan kun je in de kamer gaan zitten wachten. In de kamer zitten nog meer vrouwen, die net een abortus hebben gehad, of nog zitten te wachten tot ze aan de beurt zijn. Er waren vrouwen bij die een abortus deden omdat ze al veel kinderen hadden, maar ook meer studenten zoals ik, sommigen hadden er met niemand over gepraat en moesten later die dag nog werken. Ik heb veel respect voor deze vrouwen, want ik weet dat ik dit zonder de hulp van mijn vriend misschien niet eens had durven doen.

Op een bepaald moment word je verteld om je om te kleden en mag je naar de kamer waar het allemaal gaat gebeuren. Hier staan twee vrouwelijke doktoren die je helpen en dit moment mocht ik wel met mijn vriend delen.

Er wordt een buisje in je gestopt dat begint te zuigen. Ik hoorde van sommige vrouwen in de rustkamer dat het allemaal heel erg mee viel, maar bij mij deed het ongelooflijk veel pijn. Ik heb geschreeuwd en de hand van mijn vriend fijngeknepen. Het duurt maar een minuut of twee, en de vrouw zei dat ik moest proberen te ontspannen, omdat het dan minder pijn zou doen, maar dat is erg moeilijk als je de pijn al voelt.

Na het zuigen doet het nog maar even pijn, dan mag je een halfuurtje (of een kwartiertje, dit moment is een beetje wazig voorbijgegaan) in een rustbed liggen. Ik wilde het liefste bij mijn vriend zijn, maar alle vrouwen in de rustkamer waren erg aardig en daarna mag je weer naar buiten.

De week daarna heb ik vooral in bed doorgebracht. Niet omdat het allemaal zo veel pijn deed, maar vooral omdat het emotionele gedeelte toen pas echt kwam. Spijt heb ik nooit gehad, maar pijn doet het nog steeds. Voor de abortus heb ik erg onderschat hoeveel ik ben gaan houden van dat groepje cellen en daarna hebben mijn vriend en ik het een naam gegeven.

Ik vertel nog steeds over mijn abortus, omdat ik wil dat meer mensen er over durven te praten.

Persoonlijk heeft dit mij erg geholpen, maar nog steeds loop ik vaak tegen heftige emoties aan. Vorige week heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, omdat ik de hele gebeurtenis nog niet helemaal heb kunnen verwerken, ondanks alle liefde die ik in die tijd heb ontvangen. De gevoelens die ik nog steeds ervaar komen wel vaker voor en binnenkort heb ik een afspraak met een psycholoog.

Bij het zien van die twee streepjes, dacht ik dat mijn nog prille relatie ten dode was opgeschreven. Nog steeds zijn mijn vriend en ik erg gelukkig samen. Omdat hij er bij elke stap in het proces bij was, denk ik dat het onze band eerder heeft versterkt.  

Als je zelf moeite hebt met de verwerking, kun je hulp krijgen op deze site: fiom.nl.  Op deze site vind je ook alle wetten rondom abortus en ervaringsverhalen van andere vrouwen. Als je net als ik écht wil praten, neem dan contact op met je huisarts.