Ochtendgymnastiek

Er zijn een aantal dingen zeker in het leven. Afgezien van het gebruikelijke sterven en belasting betalen wil ik hier nog een persoonlijke noot aan toevoegen. Ik zal zo lang als mogelijk in bed blijven liggen. Echt, tot het allerlaatste moment. Ik zou nog langer in bed kunnen blijven liggen dan dat Soldaat van Oranje verlengd wordt. Echter, ik daag mijzelf voor de SK graag uit om dingen te doen die ik normaliter niet doe, dus ik heb mij een week lang elke ochtend laten wekken door de heldere, ietwat dwingende stem van Olga Commandeur. Kortom, ik stond een week lang voor de tv te hossen in mijn ondergoed voor Nederland in Beweging.

Even wat context, ik hoef dankzij mijn meer dan luxe filosofierooster niet voor een uur in college te verschijnen, dus de wekker die om negen uur mij uit mijn heerlijke droomstaat helpt klinkt voor mij als de poorten van de hel die op een kiertje staan. Maargoed, commitment is commitment, dus ntien minuutjes stilletjes gehuild te hebben zet ik mijn tv aan en blijf ik met mijn haar in de war nog op de rand van mijn bed zitten tot de introtune begint, maar in plaats van een hartelijke introductie word ik meteen in de Nederland in Beweging-wereld geslingerd en moet ik ook daadwerkelijk bewegen. Met nog een oog half dichtgekoekt van de slaapkorrels hos ik mee met Commandeur aan haar legioen aan topfitte, verschrikkelijk diverse achtergrondsporters die me doen beseffen dat er in dit tijdperk van yogabroeken en fitgirls ook nog vrouwen zijn die er niet goed uitzien als ze sporten. Die teleurstelling terzijde doe ik mee, ik kan het nog aardig bijbenen voor een rokende dichter-filosoof, niet de meest sportieve demografie, maar op het moment dat Olga vanuit het schijnbaar niets twee gewichten weet te toveren, slaat bij mij een lichte paniek toe. ‘’Ik heb toch helemaal geen halters!’’ gruwel ik tegen het scherm. Maar, ik ben een student, en studenten hebben voor elk probleem een oplossing en vice versa. Ik hol naar mijn heuphoge koelkast (om zo min mogelijk van Olga te missen, ik word misschien een beetje fanatiek) en trek twee pijpjes uit de la, waarna ik dus met twee ijskoude pilsjes mee sta te hossen met Olga fucking Commandeur, om half tien ’s morgens. Ik vraag mij af of mijn overburen mij kunnen zien in deze toestand en of ze dan wel vol bewondering, afschuw of een mix van die twee staan te kijken. Ik geef het toe, ik word hier afgemat, meer dan ik vermoed had. Ik ben nog niet op level waarbij ik bloed in mijn mond proef, maar Olga heeft het beter voor elkaar dan ik en ik heb diep respect voor alle Max-kijkers die dit tortuur dagelijks ondergaan. Ik zou het niet kunnen. Na een kwartier kapotgecommandeerd te zijn door Olga Commandeur (Nomen est Omen?) plof ik stervend weer op mijn bed. ‘’Ik moet dit nog vier dagen’’ kerm ik zwakjes voordat ik mijzelf weer in mijn deken rol. Ik heb het doorstaan, maar heb wel een deel van mijn joie de vivre voor in moeten leveren. Volgende week blijf ik lekker liggen, ik kan wel leukere vormen van ochtendgymnastiek in de multiplayervariant bedenken. Duurt wel minder lang dan een kwartier, maar ach, er is dan ten minste geen Olga die in mijn oor blaft.