Recensie: Ronnie Flex
Op de laatste vrijdagavond van 2017 bevond ik mij in de Oosterpoort. Ronnie Flex, gevestigde muzikale duizendpoot en veroveraar van mening vrouwelijk tienerhart, sloot hier de tour omwille van zijn laatste album Remi af. De zaal is dan ook grotendeels gevuld met jonge meisjes. Ronnie is tijdens deze tour echter niet alleen als Remi naar 050 afgereisd, maar heeft zijn vrienden van de talentvolle Deuxperience band meegenomen. Zodra de DJ stopt met plaatjes draaien en de bandleden zich naar hun posities in de Grote Zaal begeven, wordt de zaal onmiddellijk gevuld met een oorverdovend gegil en wordt deze opgelicht door een eskader aan telefoonlichtjes van iedereen die hun held op beeld wil vangen voor een goed verhaal op social media.
Dan komt de refreintjeskoning van de Nederlandse hiphop het podium op met een fles Hennessy in zijn ene hand en zijn speciale ‘autotunemicrofoon’ in zijn andere. Hij spoelt de eerste slokjes cognac weg met Red Bull en leidt het eerste deel van zijn show in met de nodige meezingers van zijn laatste album. De ondersteuning van de meegekomen Deuxperience band geeft een compleet nieuwe atmosfeer aan zijn nummers. De Grote Zaal van de Oosterpoort swingt op zijn grondvesten, door de manier waarop Ronnie zijn Surinaamse roots eer aan doet. Zodra er wat oude nummers worden ingezet blijkt dat het jonge publiek toch niet zijn hele discografie van voor tot achter heeft uitgeplozen, want hier valt de zaal ietsje stiller. De echte Ronnie Flex die hards, voornamelijk mannelijk, die tijdens het ietwat veilige maar sfeervolle begin van de show, voelen zich op bepaalde momenten ietwat misplaatst door het jonge publiek om hen heen, maar komen aan het einde van de show volledig aan hun trekken.
Als na wat het laatste nummer leek, de Deuxperience band het podium afloopt, worden er plotseling beats ingezet en transformeert Ronnie Flex in Flonti Stacks, zijn wat explicietere trap alter ego, die de eerder genoemde die hards naar voren toe sommeert. Het laatste kwartier van de show bestaat vervolgens uit talloze moshpits en fans die al een uur hebben gewacht om alle energie uit hun lichamen te raggen. Als tijdens het laatste nummer dat Ronnie doet, Opgekomen, zijn band nog een rentree maakt om het laatste refrein mee te spelen, is de chaos op zijn grootst. De diversiteit van Ronnie Flex en zijn kunde om een zaal te bespelen zodat iedereen, jong en oude, met een glimlach naar buiten loopt, laat mij wederom beseffen dat ik naar een show heb zitten kijken en luisteren van een van de beste muzikanten die ons land rijk is.