Mijn leven als cactus
Hoi, mijn naam is Lieke. Op het eerste gezicht lijk ik een hele doodnormale meid, maar niets is wat het lijkt. Ik ben namelijk full-time cactus. Beter zeg je gewoon niet te veel me, want ik ben een beetje prikkelbaar.
Het begon allemaal, jaren geleden. Ik heb ook gewoon een warme jeugd gehad, groeide op in een droog milieu en moest zelf mijn wortels uitspreiden om mijn aan mijn wateren te komen. Ja dan kan je al bijna niet meer terug he. Mijn ouders zeiden nog zo: ‘Ach kind, steek je kop nou eens niet zo vaak in het zand!’ maar daar voelde ik me eindelijk eens mezelf. Dat was mijn uitvalsbasis in donkere tijden.
Deed ik toen maar normaal. Had ik toen maar naar mijn ouders geluisterd. Maar he, bloed kruipt waar het niet gaan kan he. En zo ook mijn stekels.
Tijdens mijn puberteit begon ik langzamerhand te merken dat ik anders was dan de rest. Je merkt het dan toch aan de kleine dingetjes he. Vaak alleen willen zijn. Geen langdurige vriendschappen. Mensen die naar je hoofd gooien dat je niet zo mensen moet afsnauwen. Dan denk je dat het wel mee valt he. Maar goed als je er dan later op gaat reflecteren, ja dan is het al te laat he…
Maar goed dan schop je het toch tot de universiteit he, want zonder al die sociale contacten dan heb je nogal eens tijd over om te studeren. Ja, dat waren nog eens mijn lichtpuntjes in donkere tijden. Maar ja dan kom je daar in de KEI-week, denk je dat alles anders gaat worden. Is er verdomme geen eens een cactusvereniging. Niet dat ik toen destijds al wist dat ik er één was hoor. Nee. Maar je merkt het gewoon aan de kleine dingen he.
En dan na al die jaren, verbitterd en afgestoten te zijn, kom je dan daar bij een gemeenschap die zichzelf de SK noemt. Het ging goed weet je, ik kwam daar begin zomer, de tijd dat ik altijd vol in bloei stond. Ik mocht op kratjes staan, likken aan een IPad… Het was een mooie tijd. Maar toen brak de winterperiode aan. En toen ja. Dan merk je het toch weer aan die kleine dingen he. Doe je potverdorie alles, maar dan ook alles voor ze. Word je toch zomaar uitgescholden op Facebook he. Nou potver, dat gaat je niet in de koude kleren zitten niet he.
‘CACTUS, TREK NOU EENS DIE STEKELS VAN JE IN’, ja toen wist ik het wel he. Toen wist ik na al die jaren ein-de-lijk wat ik was. Een cactus. In de winter. Wie laat verdomme nou een cactus in Nederland in de winter gedijen? Dat kan toch ook niet goed gaan niet? Ja, dat merk je dan toch aan de kleine dingen he. Niemand die met de kerst alleen mag zijn, nou mijn hoela. Cactussen wel zeker. Om helemaal moe van te worden. Wie schrijft een brief naar Robert?