Dateleed: vreetleed
Een van de moeilijkste dingen na een zware break-up is weer opnieuw daten. Want waar pluk je een nog geweldiger exemplaar weg dan de vorige? Je kunt ze niet op internet bestellen, en dat ie dan wordt bezorgd met een strikje erom. Maar hoe dan wel? Hoe vind je die ene in een zee van mismatches? Door te daten, en met daten is het exact hetzelfde als met het bestellen van een nieuwe jas op internet, soms blijkt dat de foto en de beschrijving niet helemaal kloppen met de werkelijkheid.
Tinder is een gevaarlijke app. Want soms zit de fout niet in de foto, en ook niet in de beschrijving. Soms kom je er na een tijdje pas achter dat je het liefst gillend wil wegrennen. Het was avond, en we hadden afgesproken om naar de film te gaan en daarna nog wat te drinken. Eenmaal in het café zaten we te kletsen en op tafel stond een bakje met chips, heerlijk voor bij mijn drankje dacht ik zo en ik kon er wel van genieten. Nou, mijn date zag mij er liever niet zo van genieten als ik had gehoopt want op een gegeven moment pakt hij demonstratief het schaaltje op en zet het op de tafel achter ons met de woorden ‘zo nu heb je wel genoeg gehad’.
Ik was volledig gechoqueerd. Ik laat een man mij niet zeggen wat ik wel en niet mag eten dus het is een beetje een wonder dat er nog een tweede date volgde. Een aantal dagen later. Hij beloofde voor mij te koken, en dat leek me wel wat. Iedereen verdient een tweede kans dacht ik nog. Tot ik een appje kreeg of ik de boodschappen even wilde doen. Ik begreep niet helemaal waarom, maar de ingrediënten op het lijstje voorspelden een lekker maaltje dus ik heb weer mijn moraal opzijgeschoven en ben de boodschappen gaan doen.
Eenmaal bij mij thuis, begon hij met koken. En met elke groente die hij pakte, groeide mijn verbazing. Hij gebruikte van alles maar de helft, en dat voor twee personen. Er bleef niet zo veel over maar het rook heerlijk. Op het moment dat het eten klaar is, pakt hij mijn bord en schept hij voor mij op. Dat vind ik al enigszins gek want ik kan prima zelf mijn portie bepalen. Maar meneer wilde dat voor mij doen, en hij schepte ongeveer een vierde op van wat ik normaal zou eten, en de rest schoof hij op zijn eigen bord. Ik kon mijn ogen niet geloven en alhoewel ik wist dat er niets meer in de pan zat, vroeg ik toch maar of er nog wat over was want ik had op z’n zachtst gezegd nog wel zin in een hapje.
Hij keek me ongelovig aan en uitte in een soort noodkreet ‘wil je nog meer eten?!’ en schoof welgeteld een vierde deel van een champignonnetje op mijn bord. Na het eten kreeg hij me zelfs zo ver dat hij nog een film kon blijven kijken, maar halverwege was ik hem zo vreselijk zat, en had ik zo vreselijk veel honger, dat ik hem vriendelijk doch dringend verzocht mijn huis te verlaten. Daar begreep hij niets van en heeft nog een uur minstens op mijn bank gezeten, volledig overstuur dat hij het echt niet begreep. Hij wilde gewoon niet weg gaan.
Maar dat was nog niet alles. Jaren later bestelde ik een pizza. Ik haalde hem op bij de deur beneden. Loop naar boven en schrik me dood als diezelfde jongen daar voor de deur van mijn flatgenote staat. De eerste ontmoeting na het debacle van het diner, en ik sta daar naar hem te kijken met een verse pizza in mijn handen. Ik wist niet hoe snel ik de deur achter me dicht moest trekken.