Recensie: Hallucinaties in de spiegel
Als je net als ik van griezelige dingen houdt, dan moet je het volgende eens proberen: kijk jezelf eens tien minuten aan in een spiegel in een halfdonkere ruimte. Grote kans dat je na een tijdje iets of iemand anders ziet terugkijken.
In 2010 publiceerde de Italiaanse psycholoog Giovanni Caputo een onderzoek, the Strange-Face-In-The-Mirror Illusion, naar de hallucinerende effecten van jezelf tien minuten lang in een spiegel aankijken. De proefpersonen moesten zich in een stille, slecht verlichte ruimte bekijken. Na een tijdje gaf meer dan de helft van de proefpersonen aan dat hun gezicht begon te vertekenen: ze zagen (soms overleden) familieleden, een onbekende, een oude vrouw, of zelfs een dier of monster in hun spiegelbeeld.
Dit klinkt heerlijk freaky en daarom moest ik het ook uitproberen. Ik werd niet teleurgesteld. Ik ging voor de spiegel zitten, en keek mezelf rustig aan. Na ongeveer een minuut werd mijn gezicht heel donker en verdwenen mijn ogen, neus en mond. Mijn hele hoofd was zwart, met vervaagde randen. Het is heel apart, want je verliest ieder gevoel voor diepte, je ogen weten niet of ze nou moeten scherpstellen en waarop.
Toen kwamen de vervormingen. Eerst zag ik mijn oom in de spiegel. Onmiskenbaar. Toen trilde dat beeld ook weer weg, en had ik ineens hele grote ogen. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet, maar hoe meer je hele beeld ook gaan bewegen en golven.
De theorie hierachter, is dat je ogen wennen aan een beeld dat een tijdje op je netvlies staat. Zoals een irritant geluid dat je al niet eens meer opmerkt omdat je het al zo lang hoort. Je geheugen kan daar niet tegen, en probeert gezichten te herkennen in het lege, zwart geworden beeld. Daarom zie je dus soms bekenden.
Als je dus een keer wilt hallucineren, maar je gebruikt geen drugs, kun je het dus ook op deze manier bereiken. Het klinkt misschien eng, maar er kan je niets gebeuren. Bovendien is de illusie verdwenen zodra je met je ogen knippert. Je kunt het natuurlijk ook met z’n tweeën doen.