Een kijkje achter de schermen bij Gyas

De gemiddelde student zal na het afslaan van een biertje of een feestje, en de aankondiging naar huis te gaan om te slapen meteen bekend staan als de laffe borrelaar. Maar voor Ymkje Clevering (21) is dit the way of life. Deze vierdejaars geneeskundestudente is namelijk wedstrijdroeier bij Gyas, waarbij het wekelijks zuipen op de kroeg er voor haar er niet inzit. Wij spraken met Ymkje, over haar roeicarrière, A.G.S.R. Gyas en haar deelname aan het WK roeien onder de 23 jaar.

Beeld: FotoCie Gyas

A.S.G.R. Gyas, is met meer dan 1100 actieve leden een van de grootste sportverenigingen van Groningen, of sterker nog, Noord-Nederland. Het heeft dan ook een bruisend en actief verenigingsleven, waar je met ruim 40 commissies, wekelijkse borrels en vele feesten altijd terecht kunt.

Dat er meer dan voldoende mogelijkheid is om te feesten bij deze roeivereniging moge dan ook duidelijk zijn, maar dat Gyas eigenlijk een sportverenging is waar ook daadwerkelijk geroeid wordt, en met groot succes (!), is voor menig student vrijwel onbekend.

Ook voor de Groninger Studentenkrant is de roeiwereld nieuw. Wij roeien vooral graag in de kroeg. Op de grond. ’s Nachts, om een uurtje of drie. Gelukkig was dat voor Ymkje niet anders: voor haar was de roeiwereld, tot drie jaar terug, ook nog een compleet onbekende wereld.

Hoi Ymkje, hoe ben jij zo in de roeiwereld verzeild geraakt?
‘Net als eigenlijk elke eerstejaars heb ik vroeger nooit iets met roeien te maken gehad. Ik heb wel aan turnen, voetballen en zwemmen gedaan, maar een roeiriem had ik nog nooit aangeraakt. Totdat een vriendinnetje in de KEI-week vroeg of ik meeging naar Gyas. En zo geschiedde.’

Je hebt dus niet met een specifieke reden voor Gyas gekozen in plaats van bijvoorbeeld Aegir of een andere sport?
‘Nee, het ging eigenlijk per toeval. Ik wist wel dat ik weer wou gaan sporten toen ik hier net op kamers kwam en de combinatie van sporten en het verenigingsleven die Gyas biedt, beviel me wel. Vandaar dat ik me toen heb ingeschreven in de KEI-week. Ik wist op dat moment eigenlijk helemaal niet waar ik voor koos. Gelukkig is het wel goed uitgepakt, haha.’

Vertel, hoe ging dat toen verder?
‘In mijn eerste jaar heb ik aan competitieroeien gedaan met mijn eigen competitieploegje, waarbij je zelf bepaalt hoeveel je drinkt, feest en roeit. In dit jaar vormde ik met elf andere meiden één ploeg, waarmee ik erg close ben geworden: ik spreek nu ook nog wekelijks met ze af. Ook ging het roeien erg goed: we hebben destijds erg veel wedstrijden in het eerstejaarsklassement gewonnen. Toen ik in mijn tweede Gyasjaar kwam besloot ik voor de selectie te gaan voor het eerstejaarswedstrijdroeien en kwam ik in een andere ploeg met elf meiden.’

En wij maar denken dat competitie en wedstrijd synoniem zijn aan elkaar. Wat is het verschil?
‘Wedstrijdroeien is veel meer prestatiegericht dan competitieroeien. Je traint vaak, met als doel fit te worden en zo hard mogelijk te roeien. Om dit te bereiken moet je de feestjes vaak aan je voorbij laten gaan. Daartegenover staat dat je goede begeleiding krijgt en het beste materiaal wat Gyas heeft. Niet iedereen kan daarom ook zomaar aan wedstrijdroeien beginnen. Er gaat een strenge selectie aan vooraf. Er wordt gekeken naar hoe goed je roeien oppakt en hoe sterk je bent, zowel lichamelijk als mentaal. Dit wordt getest op de bootcamp. Na zo’n intensief jaar als een wedstrijdjaar, ontstaat er een hele hechte groep van coaches, stuur en roeiers.’

En dan heb je natuurlijk ook nog de categorie niet-roeiers?
‘Ja, daar telt Gyas er ook wel meer dan een paar van. Maar dat is maar goed ook, anders zou het water vol liggen met die duizend leden. En die combinatie maakt het juist ook weer heel gezellig!’

Mis jij dat drankje op zijn tijd dan niet?
‘Gelukkig zit ik niet meer in mijn eerstejaars wedstrijdroeien, waarbij je alleen bij een overwinning een biertje mag drinken. Als tweedejaars gaan ze ervan uit dat je daar verstandig mee om kan gaan. Ik drink nu dus weleens een rood wijntje bij het eten, maar moet mijn echte uitgaansmomenten verstandig inplannen, omdat ik anders niet fit ben. Dat is soms lastig, omdat je na een tijdje de stad wel erg mist, maar als je dan weer mag is het wel drie keer zo leuk. Al blijft het wel lastig in de zomer hoor, als de rest op het terras zit en jij weer moet trainen. Gelukkig gaat het roeien goed en heb ik het ervoor over.’

Ja, vertel ons daar is meer over. Je schijnt op het WK onder de 23 jaar geroeid te hebben?
‘Ja, dat is toch wel een van de leukste dingen die ik heb meegemaakt! In de twee-zonder met Eline, ook van Gyas, gingen we niet hard genoeg op het NK voor kleine nummers. Vervolgens zijn we gaan combineren in een vier met een tweetje uit Amsterdam en dat bleek erg hard te gaan. We hebben de hele zomer door moeten trainen, maar uiteindelijk hebben we eind augustus brons weten te halen. Een hele vette ervaring!’

Hoe vaak moet je trainen om op dit niveau mee te kunnen komen?
‘Het klinkt suf, maar je moet ten eerste natuurlijk wel enigszins getalenteerd zijn anders loopt het niet. In het eerste jaar train je zes keer per week. Maar nu zit ik toch wel op acht tot tien keer per week. Dit varieert in kracht- en ergometertrainingen en natuurlijk de uren die je op de boot zelf maakt.’

Man, man, man, dat zijn me nogal wat trainingsmomenten!
‘Ja, ik weet ook niet waarom, maar iemand heeft kennelijk ooit bedacht dat het normaal is om zoveel te trainen. En je moet het ook wel doen, omdat de rest van roeiend Nederland het ook doet en je er anders echt niet tussenkomt. Je wordt er natuurlijk wel super fit van en dat voelt goed. Daarnaast doe je dit natuurlijk niet alleen, een leuke groep en coaches en de uren vliegen voorbij.’

Hoe is het bij Gyas geregeld qua trainingen, coaches en materiaal?
‘Erg goed! Tijdens de selectietijd zie je gewoon dat ze weten waar ze op moeten letten en als je eenmaal in een ploeg zit heb je ook je eigen materiaal. Het voordeel van wedstrijdroeien daarbij is het dat er al een vast trainingsschema voor je klaarligt waardoor je dus eigenlijk alleen nog maar naar je training toe hoeft te gaan. Daarnaast word ik begeleid door het Regionaal Talent Centrum (RTC Noord), van waaruit ook een coach voor me is. Naast deze coach, zijn er ook erg veel coaches die tijdens hun studententijd ook bij Gyas hebben geroeid. Zij doen dit allemaal vrijwillig. Ik vind het erg mooi dat dit om deze manier zo goed werkt. Ik coach nu zelf ook een andere ploeg om de cirkel in stand te houden. Er wordt zoveel tijd in mij gestopt, dat ik het leuk vind dat ik ook iets terug kan doen.’

Snappen mensen het dat je zoveel over hebt voor het roeien?
‘Veel mensen die ik ken, ken ik via Gyas en die snappen wat een wedstrijdroeier doet en respecteren dat ook. Natuurlijk is het jammer als ik niet altijd mee uit kan en een biertje moet afslaan, maar niemand doet echt lastig, weet wat ik ervoor moet doen en wat ik er dus soms ook voor moet laten.’

Hoe sta je dan tegenover andere kant van Gyas?
‘Ik heb hiervan genoten in het eerste jaar dat ik op Gyas was. Hierdoor begrijp ik dit ook erg goed. Je hebt er ook geen last van, het is juist leuk al die bezigheden op de vereniging. Behalve de bierlucht op de vrijdagochtend dan als je komt om te trainen, maar die wordt gelukkig altijd snel opgeruimd, haha.’

 Heb je verder ook nog dingen moeten opgeven toen je besloot je zo hard in te zetten voor het roeien?
‘Afgezien van een stapavondje op zijn tijd: nee. Mijn studie gaat tot nu toe zoals gepland. Ik heb mijn bachelor netjes in drie jaar gehaald. Wel heb ik mijn coschappen nog uitgesteld, want die lijken me toch nog wel een erg grote uitdaging om te combineren met mijn sport.’

Heb je verder nog iets leuks te vertellen over wat je tijdens je Gyas-tijd hebt meegemaakt?
‘Eigenlijk niet echt. Ik wil vooral gewoon benadrukken dat roeien echt een hele leuke sport is als je van buiten zijn houdt. En sporten natuurlijk. Bovendien regelt de vereniging veel voor je en leven ze ook echt met je mee. Zo komt het bestuur vaak naar wedstrijden kijken en volgt ook de rest van de vereniging je op de voet. Dat maakt het makkelijker om het vol te houden: je voelt dat de vereniging achter je staat en je support in wat je doet.’

 Wat een liefde.