Recensie: 2CB
Recensie: 2CB
Over hallucinerende drugs gaan de gekste verhalen in de rondte: het is voor hippies die zich niet meer aangesloten voelen in het hier-en-nu of voor studenten van toen die zich nog meer met de cultuur hebben doorsnoven dan David Bowie op een echt gekke avond. Hallucinerende drugs, zitten wij daar als festivalpubliek, smachtend naar een ‘designertje hier en nieuw chemicalietje daar’, nog wel op te wachten? Het antwoord is een volmondig ‘ja’.
Van een beetje spacen is nog niet niemand minder geworden – dacht ook jij toen je daar nog zat met je doppen als twee-euromunten te zuigen op fluorescerend geel ballonnetje bij Paradigm – en daarom besloot ik de proef op de som te nemen door een klein pilletje 2cb naar binnen te rammen. Het plezier bleef niet uit.
Allereerst kwamen de lichten, in al zijn hoedanigheden, op me af. De kamer leek eerst een volledig rode glans te hebben en een paar secondes later bleek het toch ineens groen te zijn. Het had allemaal te maken met de visual die aanstond op Youtube, maar daar was ik mij op dat moment niet van bewust.
Daarna nam de echte hallucinerende werking zijn intrede. Bij het grondig observeren van mijn armharen bleken deze opeens in de knoop en weer het volgende moment volledig geordend op volgorde van klein naar groot. De chaos was compleet en niet alleen in mijn armharen. De tegels veranderden vervolgens in kleine mechanismen, die op zichzelf al een wonderlijke entiteit vormden, wormpjes of gekke niet-aanraakbare pluisjes. Achteraf bleek het gewoon een zeer lang niet gestofzuigde grond te zijn van mijn eigen kamer.
Tot slot waande ik mij even een groot kunstenaar in al mijn facetten. Met een klein schrijfboekje en een paar stiften in mijn hand trachtte ik het leven te vatten op papier. De frases van Mulisch werden gedegradeerd tot peuterwerk, de krabbels van Mondriaan werden overtroffen en de onmogelijke uithalen van een niet nader te noemen grootheid werden op zijn minst geëvenaard. De toevallige passant had zich rot gelachen of op z’n minst contact gezocht met een huisartsenpost.
De conclusie kan logischerwijs niet anders dan dat iedereen eens in zijn leven een keer 2cb geprobeerd moet hebben. De peuter in onszelf opzoeken kan geen kwaad en daarbij, wat is er nou mooier dan quasi-intellectueel zeggen, terwijl je minstens zo quasi-intellectueel een sigaretje aansteekt, dat een halve liter Grolsch toch zeker driekwart gevuld is? Net als het leven. Of toch niet?