Nieuwe stroom underachievers arriveert in Groningen
Tijdens de KEI-week stromen studenten in alle soorten en maten weer de Stad in. Zowel de streberige bijdehandjes als de waardeloze luie varkens die hun BSA in de eerste drie jaar niet halen, zijn vertegenwoordigd. Deze tweede groep is tijdens de eerste dag van de KEI makkelijk op te sporen. Iedereen die zich nog niet op tijd had ingeschreven voor de KEI-week, moest zich maandag opstellen voor de na-inschrijving. Lang nadat de rij voor de normale inschrijving al weg was, stonden er nog tientallen lakse studenten, weggemoffeld in een goor steegje naast het academiegebouw, te wachten tot ze zich alsnog konden inschrijven.
Elke student is of kent wel iemand die zo laks is dat ze zich niet inschrijven voor vakken en tentamens en die zich geenszins interesseren in wat er met hun leven gebeurt. In tegenstelling tot deze luilakjes, weet de rest van Groningen allang waar hun studentenleven naartoe leidt: ze halen hun eerste BSA niet, nemen een uitgebreide sabbatical en na een opportunistische switch halen ze ook hun nieuwe studie niet. Uiteindelijk verlaten zij Groningen berooid met een gigantische studieschuld, een significante daling in het aantal hersencellen en een diep gekrenkt vertrouwen in hun eigen kunnen, wat ze de rest van hun leven bij zich zullen dragen.
Maar nu nog niet. Nu, daar in die rij met soortgenoten, is alles nog goed. Hoe kijken deze nieuwbakken aartsluien naar hun eigen gedrag? Jordie, een negentienjarige aanstaande Life Science and Technology drop-out, staat nogal onzeker om zich heen te kijken. ‘Ik was met vakantie en het was er niet van gekomen. Dus toen dacht ik: “Ik doe het op de dag zelf wel’’,’ zegt hij nonchalant. Hij is niet bang dat deze onverschilligheid zijn studie zal beïnvloeden. ‘Nee, ik ben er niet bang voor dat ik mij te laat zal inschrijven voor vakken of tentamens.’ Naïviteit kent geen tijd. Als hij de inschrijving voor de KEI-week niet had gehaald, was zijn alternatief hetzelfde als wanneer een drop-out zijn studie niet haalt: ‘Dan was ik wel alleen door de stad gaan zwerven.’
Shaquille, 17 jaar, had wel een goede reden voor zijn nalatigheid. ‘Ik was het vergeten,’ mompelt hij, ‘omdat ik te lui ben.’ Hij vindt de KEI-week overigens niet onbelangrijk. ‘Dit kun je echt niet onbelangrijk noemen. Maar ik weet niet, dit gebeurt gewoon.’ Hoe denkt mr. O’Neil zijn studie dan te gaan halen? ‘Ik ga geen universiteit doen maar HBO.’
Beeld: Tom Wisseborn