Taaldictatuur

Ik zal niet de enige student zijn die er niets vermoedend een in huis heeft gehaald. Vanaf mijn eerste studiejaar staat hij echter als een puist in boekenkast: het Groene Boekje. Sinds de Nederlandse staat de rechten op Mein Kampf verwierf, heeft de overheid geen fascistischer boek uitgegeven dan dit groene gedrocht. Ik heb na jaren eindelijk besloten om het onding mijn huis uit te flikkeren en ik moedig elke lezer aan hetzelfde te doen.

Ongetwijfeld heeft de Nederlandse Taalunie – de organisatie achter het groene spellingsdictaat – goede bedoelingen. Maar waar de organisatie de fout in gaat, is dat ze probeert taal van bovenaf te besturen. Dat is simpelweg niet hoe taal werkt. Taal is in beginsel een democratisch fenomeen: wat goed en wat fout taalgebruik is, wordt bepaald door de mensen die de taal spreken.

Organisaties die zich bezighouden met taal hebben in de regel respect voor deze democratische grondslag. Zo houdt de Dikke Van Dale keurig bij welke nieuwe woorden er in het Nederlands worden geïntroduceerd, om deze vervolgens zonder moreel oordeel aan het woordenboek toe te voegen. Hoe anders opereren de fascisten van de Nederlandse Taalune. Zij zijn van mening dat ze het alleenrecht hebben te bepalen hoe het Nederlands zich aan nieuwe tijden behoort aan te passen, waarmee ze elke organische evolutie van de taal eenvoudigweg als ‘fout’ aan de kant schuiven.

Maar het wordt nog erger. Niet tevreden met de grenzen van haar eigen kleine landje, besloot de Taalunie haar dictatuur uit te breiden naar andere gebieden waar een vorm van het Nederlands gesproken wordt. Zodoende beweert het Groene Boekje ook het enige juiste naslagwerk te zijn voor het Vlaams en het Surinaams. Of Vlamingen en Surinamers daar over mogen meepraten? Grapje zeker! Wie op de website van de, in Den Haag gevestigde, organisatie op de medewerkerspagina kijkt, ziet alleen maar oer-Hollandse, blanke koppen voorbijkomen.

In Vlaanderen zijn ze inmiddels in opstand gekomen tegen deze vorm van neo-imperialisme door hun eigen Gele Boekje uit te brengen, en ook in Suriname zal er vermoedelijk niet al teveel gehoor worden gegeven aan het napoleoncomplex van de Taalunie. In Nederland zelf is er in de vorm van het Witte Boekje ook al enige jaren een – descriptief en democratisch – alternatief voor de groene tirannie. Dus wat voor reden hebben we eigenlijk nog om het Groene Boekje te gehoorzamen? In het kader van zeventig jaar bevrijding deze maand, lijkt het me de hoogste tijd om ons ook van deze overheersing te ontdoen.