Gluren bij de buren: Caïro, Egypte
Ik ben alweer een maand aan het gluren in Caïro, een stad met 22 miljoen inwoners. Ik doe hier een poging om in vier maanden op het Nederlands-Vlaamse Instituut al mijn zuurverdiende Arabische kennis van de afgelopen anderhalf jaar om te vormen in een taal die ik daadwerkelijk kan gebruiken (ja, je kunt Arabisch studeren aan de RUG!).
Ik zit hier dus een maand en heb ongeveer vierhonderd woorden om jullie een idee te geven hoe het hier is. In Caïro gebeurt er zeven dagen per week, de hele dag lang heel erg veel. Ik heb in vier weken nogal wat geleerd. Hoe je moet oversteken bijvoorbeeld. Geloof me, dat is hier een kunst. Ik leerde ook non-alcoholisch te leven, hier alleen thee op het terras. Zo gevaarlijk, dat Midden-Oosten. Verder leerde ik dat je niet te snel moet oordelen. Op het eerste gezicht lijkt Caïro vies, druk en druk, maar hoe langer ik hier ben, hoe mooier het wordt. De meest mooie moskeeën staan hier voor het oprapen, Egyptenaren hebben veel humor en enger dan die keer toen ik tijdens een fitnesssessie vastzat in een fitnessapparaat, terwijl er zich een horrorfilm op de vijf schermen voor m’n neus afspeelde, is het nog niet geworden. Ook ben ik hier meer te weten gekomen over wat er schuilgaat achter het gezicht van gesluierde vrouwen. De vrouwen die ik ontmoet heb, barsten van de ideeën en idealen. In de vrouwencoupé in de metro is het gieren met zijn allen. Het klinkt misschien gek, maar ik heb hier onlangs ook mijn eerste gesprek met een vrouw in boerka gehad. Ze heet me welkom en vindt het super dat ik naar Egypte gekomen ben om haar taal te leren. Ik baal er van dat ik me stereotypes soms zo laat opleggen.
Wat ik nog niet geleerd heb is geduld hebben, alles duurt hier namelijk ongeveer de vermeldde tijd keer vier. Nog iets wat ik niet zo goed kan, is omgaan met armoede. Ik woon hier op een eiland, Zamalek, waar alle rijkere Egyptenaren en buitenlanders zich verzamelen. Ook in deze luchtbel schijnt de armoede door. Een gemiddelde Caïroot leeft gemiddeld van vijftien pond per dag. Dat is minder dan twee euro. Dat zijn twee bolletjes kaas in de UB kantine. Logisch dat je dan geld wilt van rijke Westerlingen. In Nederland was ik nog een arme student.
De 23ste ben ik jarig. Je verjaardag vier je hier op een party-discoboot op de Nijl. Nog drie maanden te gaan, nog heel veel te leren. Hoe je McDonalds moet laten thuisbezorgen bijvoorbeeld. Ik woon echt in de wereld van 1001 mogelijkheden.