Vrijdagverkoop: antwoord op het fietsdilemma?

Voor de zeldzame student die zich op vrijdagochtend voor zonsopgang Groningen in waagt, is het een bekend stadsbeeld: de rij voor de fietsenstalling in de Oude Boteringe. Tweewekelijks krijgt de gemeente een verbazingwekkend grote groep mensen zo gek om met nummertjes in de hand anderhalf uur te wachten op een cheap ass tweedehands fiets. Waar plukt Stadsbeheer deze weesfietsen vandaan? Staan de papa’s en mama’s met lege handen toe te kijken hoe hun fiets weggesleept wordt? Wat gebeurt er met de opbrengst? En waarom zo vroeg? Een onderzoek naar fietsfrustraties.

Wederzijds, want stel je een dag in de schoenen van de verantwoordelijke gemeenteambtenaar voor. Afdeling Stadsbeheer, voorheen Milieudienst. Voortdurend wordt die man geconfronteerd met een onoverzichtelijke berg fietsen en de bijbehorende stroom klachten van fietsgebruikers en eigenaren van door foutgeparkeerde tweewielers ontsierde gebouwen. Begrijpelijk dat Stadsbeheer iets moest doen tegen die overlast. Toch is de eerste vraag als je eenzaam en fietsloos op een koud station staat: mag dit zomaar?

Helaas: yes they can, bewijst speurwerk in gemeentereglementen. De Algemene Plaatselijke Verordening (APV) Groningen is onverbiddelijk: niet buiten de lijntjes, oftewel fietsenrekken, kleuren. En dat allemaal ‘in het belang van het aanzien van de gemeente, ter voorkoming of opheffing van overlast of schade aan de openbare gezondheid’. Nobele doelen, we worden er bijna sentimenteel van.

Uit de Gemeentewet en de Algemene Wet Bestuursrecht volgt dat de gemeente bij overtreding van de APV bestuursdwang mag toepassen. Het wegslepen van foutgeparkeerde fietsen naar het Vinkhuizer fietsendepot is daar een voorbeeld van. Kom je je ontvoerde kindje daar voor vijfentwintig euri loskopen, dan krijg je een foldertje met blije rode letters: ‘er is bestuursdwang op u toegepast!’ Proost, champagnemoment? De flyer legt verder de reden achter de opruimacties uit en wat je ertegen kunt doen. Wie zich genaaid voelt kan namelijk een bezwaarschrift indienen. Of dat zin heeft en vooral, of we daar nog zin in hebben, is een ander verhaal. Rechtsbescherming? Check. Wettelijke basis? Check. Juridisch waterdicht, maar gevoelsmatig knaagt er iets.

Deze weggesleepte fietsen belanden na een maand op tussenstation Vinkhuizen in de vrijdagochtendverkoop. De filosofie is dat de eigenaar zijn eigendomsrecht kwijtraakt als hij niet op tijd actief achter zijn fiets aan gaat. Waarom zo’n korte termijn? Is dat Stadsbeheers interpretatie van de populaire anti-bureaucratiekreet ‘alles moet sneller en beter’? Waar het geld heen gaat blijft ook onduidelijk.

Wie treurt om een langverloren fiets, zou zich dus op een vrijdag om zes uur uit bed kunnen slepen om naast de UB op onderzoek uit te gaan. Wie weet volgt een gelukkige hereniging. Anders is het altijd nog een aanrader voor een ochtend goede gesprekken en antropologisch onderzoek.