Andy Burrows
Je kent ze vast niet meer, Razorlight. En als je ze wel kent, ken je ze van hun hit America. Goede plaat, lag lekker in het gehoor. Dat nummer is geschreven door Andy Burrows, de drummer van Razorlight. Nu is het niet uitzonderlijk dat drummer goede nummers blijken te kunnen schrijven, denk aan Dave Grohl, ex-drummer van Nirvana en nu lead-zanger van de Foo Fighters, maar opmerkelijk is het wel. Vorig jaar bracht Andy Burrows een kerstplaat uit met Tom Smith, de leadzanger van de band The Editors, onder de naam Smith and Burrows. Een draak van een plaat met eigenlijk maar één goed nummer, de cover van Wonderful Life. Dit jaar lijkt Andy Burrows een herkansing te vragen. Eens kijken wat Burrows met zijn plaat Company met deze kans doet.
Het begin van het album kan niet anders omschreven worden dan zwak. Het eerste nummer moet eigenlijk een soort kennismaking zijn met de artiest; dit ben ik en dit kan ik. Maar in het openingslied gaat Burrows’ stem overal vergezeld met een galm of tweede stem. “Please don’t let me stay here forever, I really should be moving on.” Even rustig Andy, je bent net begonnen.
Gelukkig lijkt het te blijven bij deze valse start. Al in het tweede nummer laat Burrows zijn capaciteiten zien door een soort jaren zeventig psychedelisch popnummer te maken en dat vervolgens in een modern jasje te hijsen. Het ligt er een beetje dik bovenop maar ach. Het derde nummer blijft in dezelfde sfeer als Burrows maar weer eens zegt dat hij door moet; “Keep on moving on.” Goed, doen wij dat ook.
De stijgende lijn zet zich door. Maybe you is gewoon een goede balad. Niet te moeilijk, niet te zwaar. Alleen in “If I had a heart” probeert Burrows toch weer op gevoelens in te spelen. Trage melodie, strijkers erachter,
beetje makkelijk. Tot hier is het album best heel aardig, maar de echt goede nummers zijn de laatste vier. Waarom ze zo zijn weggestopt in de kantlijn van het album is mij een grote vraag. Als je bijvoorbeeld luistert naar samenwerking tussen piano en gitaar in Stars in the Sky zal je begrijpen waarom dit album van ons vier vingertjes krijgt.
