Tommy Wieringa: Dit zijn de namen

Vorige werken van Tommy Wieringa zoals Caesarion en Joe Speedboot hebben kritieken gekregen als ‘poëtisch proza dat zijn gelijke niet kent’, en ‘briljant, prachtig geschreven.’ Dit gaat voor Dit zijn de Namen helaas niet op.

Het verhaal is opgesplitst in twee verhaallijnen. Dat van politieofficier Pontus Beg die in Michailopol woont, een stad ergens in onherbergzaam Oekraïne. De tweede verhaallijn volgt een groep mensen die te voet een loodzware reis door de steppe maakt waarbij ze aan honger, dorst, kou en hitte onderworpen worden. Uiteindelijk komen de twee verhaallijnen bij elkaar voor de ontknoping.

Proza, en daarmee ook een boek, is een soort Nederlands landschap. De regels beginnen en eindigen allemaal op dezelfde plek, er zijn geen hoge of diepe punten in de tekst. Dit zie je ook terug in de verhaallijn. Het probleem met de groep vluchtelingen op de steppe is voornamelijk dat er niet zoveel gebeurt. De personages lopen over de steppe, klagen over hoeveel honger en dorst ze wel niet hebben en maken onderling wat ruzie. Het leest niet vlot weg en omdat Wieringa een grote afstand tot zijn personages bewaart, doet het je ook niet veel wanneer leden van de groep bezwijken van uitputting.

Een positief punt uit dit boek is dat Wieringa de natuur heel levend beschrijft, alsof je er als lezer zelf bij bent. Een mooi voorbeeld hiervan is de volgende tekst: “Diep onder de grond was een langwerpige rechthoek uitgehakt in de rots, een bad onder een boog van gemetselde baksteen. In het bassin stond roerloos, droomachtig helder water. De traptreden verdwenen onder water en voerden tot op de bodem van het bad.”

Uniek voor de stijl van Wieringa zijn ook de personificaties in de tekst. Zoals “Tina Bazooka – Heilige beelden begonnen te zweten in haar nabijheid” en “dorst schuimde in zijn mond”. Dit geeft Wieringa zijn stijl een eigen gezicht.

Een heel mooi kenmerk van Wieringa is dat hij een wijdse blik op de wereld heeft. Veel romans van Nederlandse schrijvers spelen zich af in Nederland zelf, of vlak bij Nederland, maar Wieringa gaat veel verder dan dat.

Alhoewel er dus ook een aantal positieve punten te beschrijven zijn, gaan deze punten vooral over de schrijver zelf. In het boek zelf raken deze punten helaas wat verloren. De voornaamste negatieve punten zijn dat de personages erg tweedimensionaal blijven en dat er geen vaart in het verhaal zit.