Shantel & Bucovina Club Orkestar
gepassioneerd, broeierig zigeunerfeest
‘Kom vroeg, want het wordt druk’, staat er op de site van Vera. Shantel & Bucovina Club Orkestar speelt om half tien, dus we trekken om ne gen uur de deur van de Grote Zaal open. Leeg. ‘De vorige keer was het rond deze tijd al heel erg druk’, zegt de barman bij wie we een biertje bestellen. Gedurende dertig minuten uur druppelen steeds meer mensen de zaal binnen. Er begint een vrolijke soort spanning te ontstaan. ‘Bij Shantel weet je van tevoren dat het een feestje wordt’, zegt een meisje. Het is de zevende keer dat Shantel met zijn Bucovina Club Orkestar komt optreden bij Vera. Hij tourt al een jaar of vijf met exact hetzelfde werk door Europa. De vraag is of het publiek dit niet zat wordt. Daar komen we gauw genoeg achter.
Om vijf over half tien gaan de lichten uit, en de spotlights aan. Het publiek zet zich in beweging en dringt naar voren. De band komt op begeleid door de tonen van Andante Levante, de vaste opening van een concert van Shantel. Wanneer ze hun blije zigeunermuziek beginnen te spelen, begint het publiek te dansen. Op dit moment verloopt alles nog beschaafd.
Wanneer de grote hit Disko Partizani wordt ingezet, begint het publiek uitbundig te juichen en te springen. Het eerste couplet wordt gespeeld en vlak voor het refrein, wanneer iedereen wil losgaan, stopt de band met spelen en gaan de lichten aan. Het publiek joelt, krijst en fluit uitzinnig. De bandleden genieten zichtbaar van de commotie die ze hebben veroorzaakt, en zien nog een minuutje grijnzend aan hoe het publiek zichzelf opzweept en buiten zinnen raakt. De intro van Disko Partizani wordt opnieuw ingezet en wanneer het refrein bereikt wordt, lijkt het alsof er een atoombom van euforie in de zaal ontploft: armen en benen zwiepen wild in het rond, het oververhitte publiek danst en stampt alsof hun leven ervan afhangt. Twee mensen voor mij beginnen elkaar woest te zoenen.
Een ander trucje waarvan Shantel bij ieder concert gebruik van maakt, en waar het publiek prat op gaat, is dat hij iedereen op zijn hurken laat zitten en dat hij zelf in de zaal op de grond gaat zitten, een stukje zingt en dan spring iedereen tegelijkertijd op. Leuk, maar na de derde keer weet het publiek het wel en krijgt hij lang niet iedereen meer mee. Wanneer de band het podium verlaat, en terugkomt voor de toegift spelen ze gul nog drie kwartier door. De volgende dag hebben we spierpijn van het dansen.
Shantel doet exact wat van hem verwacht wordt, en dat is misschien het enige kritiekpuntje dat er te vinden is: je komt voor weinig verassingen te staan bij een concert van hem. Verder weet hij uitstekend in te spelen op de stemming van het publiek en wat hij moet doen om het publiek wild te krijgen. Een concert van hem blijft een groot feest, en daarom petje af voor Shantel. En voor het feit dat hij gedurende het hele concert zijn hete zwartleren jack heeft aangehouden.