Met twintig kilometer per uur naar de Zuidpool

Op woensdag 3 oktober wordt er op de Hanzehogeschool een TEDx evenement georganiseerd, waarop verschillende sprekers hun vernieuwende ideeën en inspirerende ervaringen zullen pitchen. De Studentenkrant sprak met Manon Ossevoort, die in haar eentje in vier jaar tijd op een tractor van Terschelling naar de Zuidpool is gereden. Momenteel is ze bezig met de voorbereidingen van het laatste stukje van haar reis.

Hoe ben je op het idee gekomen dit te gaan doen?

“Ik kom oorspronkelijk uit een klein dorpje in Twente. Daar komt mijn gevoel voor humor en houding van ‘niet praten, gewoon doen’ vandaan. Voor mijn werk als theatermaakster verzin ik verhalen. Ik bedacht een verhaal over een meisje die een reis ging maken naar het einde van de wereld op een trekker. Toen dacht ik: eigenlijk moet ik hier helemaal geen theatervoorstelling van maken, dit moet ik in de werkelijkheid gaan uitvoeren. Pas dan komt je verhaal echt tot leven, en pas dan wordt het grappig, ontroerend en waardevol.”

Wat waren de reacties van je omgeving toen je zei dat je een reis naar de Zuidpool ging maken op een tractor?

“Iedereen stond met zijn oren te klapperen, knipperde een paar keer met zijn ogen en ging eigenlijk meteen weer verder op het onderwerp waar we het daarvoor over hadden. Niemand kon het geloven. Als je een droom hebt die je wilt najagen, zullen sommige mensen altijd zoiets hebben van: huh? Maar ik vond het zo mooi, ik wilde het gewoon proberen. Het klinkt als een onmogelijke reis, maar ik ben op zoek gegaan naar mensen die me konden helpen, veilige routes, kon ik echt met een trekker naar de Zuidpool? Ja, dat kan! De eerste voertuigen op Antartica waren ook trekkers, er was in 1958 een legendarische poolexpeditie met trekkers.”

Wat was de grootste uitdaging van je reis?

“Het voorbereiden. Ik had heel veel moed nodig om dit idee, waarvan iedereen dacht dat het onmogelijk was, uit te voeren. Ik hoorde allemaal enge verhalen van mensen, en moest echt de moed opbrengen om hier wel aan te beginnen. En tijdens mijn reis vond ik het heel moeilijk dat het allemaal veel en veel langer geduurd heeft dan ik had voorzien. Ik heb eerst drie maanden door Europa gereisd, en daarna drie jaar door Afrika. Ik heb daar twee of drie keer gedacht: oh nee, dit gaat nog een jaar langer duren. Nóg een jaar langer. Nóg een jaar langer. Dat is wel heel heftig. Alles was zo mooi, maar ik ging ook zó langzaam!”

Wat heb je ervan geleerd?

-Lachend- “Geduld! Mijn trekker heeft mij geduld geleerd. En wat ik ook heel bijzonder vond, is dat als je met een open blik op pad gaat, met respect voor mensen, dat je dan tot het einde van de wereld kan reizen en weer terug, en overal veilig kunt zijn. Ik heb door gebieden gereisd waar er honger was, en door andere heftige gebieden maar ik ben altijd veilig geweest. De problemen hebben altijd iets met de politiek te maken, de mensen zijn gewoon maar mensen en die willen hun verhaal graag kwijt.”

Wat vind je van alle media-aandacht die je hebt gekregen en nog steeds krijgt?

“Ik heb het niet zo in de gaten gehad, eigenlijk. Toen ik mijn reis aan het voorbereiden was, was het doodstil en toen ik eenmaal op gang was kwam er allemaal media-aandacht. Ik had wel een telefoon bij me en werd af en toe gebeld voor een interview, of er kwam een cameraploeg maar ik heb het eigenlijk niet zo in de gaten gehad.”

Hoe zag het dagelijks leven eruit op de tractor?

“Ik was eigenlijk altijd te langzaam om ’s avonds bij een plaatsje uit te komen, dus ik heb drieënhalf jaar wildgekampeerd. ’s Ochtends ging ik dan weer rijden als het lokale leven op gang kwam, en de mensen naar de markt gingen of op het land gingen werken. Ik heb drie jaar lang ook elke dag bruine bonen met rijst gegeten, en dat was iedere keer weer heel lekker omdat het iedere keer net weer op een andere manier was klaargemaakt. Het contact met mensen onderweg was heel leuk, want je trekt echt veel bekijks als meisje op een trekker. De mensen kunnen zien dat jij van het platteland komt, en zij kwamen ook van het platteland dus er was wel iets van herkenning maar het was tegelijkertijd ook heel gek.”

Ga je vaker van dit soort reizen maken?

“Nou, ik moet nog een stukje. Ik ben heel blij dat ik tot aan Kaap de Goede Hoop ben gekomen, maar ik hoop nooit meer ZO’N grote, ZO’N langdurige… nee, wacht. Zeg nooit nooit.”

Hoe lang moet je dan nog, naar de Zuidpool?

“Daar kan ik niet zoveel over zeggen, want er zijn allerlei spannende ontwikkelingen gaande. Maar die reis gaat ongeveer anderhalve maand duren.”

Wat ga je daarna doen met je tractor?

“Gewoon op de koffie bij mijn familie in Twente.”

Je bent theatermaakster. Hoe komen de ervaringen die je tijdens deze reis hebt opgedaan terug in je werk?

“Ik heb vier jaar aan filmmateriaal gemaakt. Op dit moment ben ik bezig dat allemaal te monteren tot een film met een mooi verhaal. Daarnaast komt er ook een kinderboek over een meisje dat op een trekker naar het einde van de wereld reist. Ik heb heel veel inspiratie gekregen voor heel veel verhalen in de toekomst.”

Volgende week ga je spreken op het TEDx evenement in Groningen. Wat is de boodschap die je wilt meegeven aan je publiek?

“Dat als je als meisje op een tractor naar de Zuidpool kan reizen en weer terug, en overal veilig kunt zijn, dan kunnen alle dromen uitkomen.”