Schrijven is durven
Vanaf het eerste moment dat ik mijn eigen vulpen kreeg dacht ik het al te weten: ik word schrijfster. Het ene fantasieverhaal (met mijn knuffels in de hoofdrol) na het ander vulde mijn schriften. Maar met de jaren kwam de angst en de twijfel, en waren de complimenten van mijn ouders niet genoeg meer. Onze favoriete kinderboekenschrijfster, Carry Slee, erkent dit fenomeen en trotseert het in haar nieuwste boek: ‘Durf te Schrijven!’.
Van jongs af aan was schrijven een van mijn favoriete bezigheden. In mijn hoofd was alles mogelijk, en kreeg ik er maar geen genoeg van. Schrijvers als Roald Dahl, Paul van Loon, Mel Wallis de Vries, Thea Beckman en J.K. Rowling vulden mijn fantasie dermate met hun geschreven werk, dat ik het op een gegeven moment kwijt moest. Ik begon mijn eigen creaties te bedenken en uit te tekenen of schrijven.
In groep 8 werd mijn droom werkelijkheid; ik mocht voor even doen alsof ik een schrijfster was. Want ja, ik mocht Maaike spelen in de eindmusical ‘De Trein’. Oftewel, de dramatische schrijfster die op reis is met een writersblock. Dit was in één woord geweldig, en gaf mij zoveel zelfvertrouwen, dat mijn podiumangst volledig verdween.
Maar goed, dit gevoel van euforie duurde niet lang. Want zodra ik begon aan de middelbare school begon ik me af te vragen of ik eigenlijk wel kan schrijven. Aan complimenten van familie geen gebrek, maar die zeiden ook dat ik goed kon dansen, en dat gelooft natuurlijk helemaal niemand. De twijfel sloeg dus toe en langzaam veranderde mijn toekomstplan in een naïeve droom.
Dit punt is waar Carry Slee de draad oppakt in ‘Durf te Schrijven!’, haar nieuwste boek dat fungeert als een handboek voor beginnende schrijvers. Met behulp van haar eigen ervaringen, tips en opdrachten probeert ze haar lezers eindelijk die streep over te halen. Want, zoals met heel veel dingen, als je je eenmaal in je hoofd hebt gehaald dat je het niet kan, wordt beginnen heel moeilijk.
Schrijven is dus durven, en dat geldt niet alleen voor het schrijven van fictieve boeken (waar Carry zich met name op focust in het boek), maar net zo goed voor andere soorten teksten waarbij jij de touwtjes zelf in handen hebt. Beginnen met kortere teksten is sowieso een aanrader, aldus Carry Slee, want het schrijven zelf brengt ook een leerproces met zich mee.
Dit leerproces is een kwestie van vallen en opstaan. Carry benadrukt dan ook dat je van fouten leert, en dat negatieve aandacht ook aandacht is. Ga dus schrijven in het algemeen, of bepaalde onderwerpen niet uit de weg, omdat je bang bent voor (negatieve) reacties.
Dit klinkt natuurlijk makkelijker dan het is, en is waarschijnlijk niet genoeg om jou te voorzien van dat zetje in de rug. Ben je daar nou wel naar op zoek dan kan je, naast het lezen van ‘Durf te Schrijven!’ ook kiezen voor ervaring opdoen. En waar kan je dat beter doen dan bij de Groninger Studentenkrant ;)?
