Russian Doll: Midlifecrisis Groundhog Day
Sterk aan de serie is dat deze je niet bij je handje pakt
Richard Nobbe
Liefhebbers van de film Groundhog Day kennen het principe, het is inmiddels een trope die in film en tv al vaak genoeg is uitgevoerd. Van Supernatural tot Happy Death Day en van Legends of Tomorrow tot de meest recente telg in de ‘’beleef alles opnieuw totdat je het goed doet’’-reeks: Russian Doll
In de hoofdrol hebben we Nadia Vulvokov, gespeeld door Natasha Lyonne, die we misschien beter kennen als Nicky Nichols uit Orange is the New Black of, voor mensen van een oudere generatie, als Jessica uit 1999’s American Pie. Wat ten eerste opvalt is dat Lyonne een beetje getypecast is. Ze is altijd een beetje de no-nonsense, cynische vrouw die het allemaal wel best vindt als het wat kut gaat met haar of deze wereld. Ook in deze serie voldoet ze volkomen aan het stereotype. Ze is van meet af aan al quippy, cynisch en wat moedeloos als ze in haar eerste scène meteen al een met coke besprenkelde peuk opsteekt. Want ja, als iets tegenwoordig in Hollywood cynisme uitbeeldt dan is dat wel een peuk. Roken kost je twee minuten van je leven, het is niet veel, maar alles helpt.
Al vrij snel komen we in de Groundhog-modus terecht. Voor de oningewijden onder ons, dit houdt in dat een persoon een bewuste dag of tijdspanne keer op keer opnieuw beleeft totdat er aan een volkomen arbitraire, morele standaard voldaan wordt en het universum haar wrede grip op diegene loslaat. De persoon die Gegroundhogt wordt onthoudt alles, de rest wordt simpelweg gereset. Russian Doll speelt leuk met dit toch vrij uitgemolken principe door bijna te suggereren dat de continue resets van gesimuleerde aard zijn. Bij elke reset verdwijnen er dingen of mensen, fruit dat van buiten lijkt te rotten is nog vers en sappig van binnen. Ook onoverkomelijk is de death-montage, een toppunt van nihilistische film als de hoofdpersoon keer op keer op keer op keer (etc.) doodgaat omdat het letterlijk niet meer boeit, ze wordt immers toch zo weer wakker in die rare badkamer.
De serie weet echter de lijn van Nadia’s ontwikkeling van blasé, cynisch-nihilistisch hoofdpersoon naar een ietwat empathisch individu goed uit te zetten, zonder dat ze hierbij aan gevatheid verliest of zo’n ongeloofwaardige intrapersoonlijke draai maakt dat je het gevoel hebt dat je naar een Christelijke film zit te kijken. Ze blijft een beetje kut, ze leert alleen gaandeweg iets meer om anderen te geven. Ook sterk aan de serie is dat deze je niet bij je handje pakt, niet elk traumatisch verleden wordt uitgebreid toegelicht met flashbacks, over de oorzaak van de resets wordt ook niet uitleggerig gedaan en niet elke relatie wordt tot op de puntjes benadrukt. Er wordt vrij risicovol van de kijker aangenomen dat ze bepaalde interacties begrijpen zonder handleiding, een gok die zich goed uitbetaalt, want elke minuut die niet aan uitleggen besteed wordt, wordt besteed aan plot. Een ijzersterk plot met genoeg twists en wendingen om je ten minste een weekend (8 x 30 minuten) aan de buis gekluisterd te houden. Ik weet niet of er een tweede seizoen is, ik weet niet of een tweede seizoen dit juweeltje goed zou doen. Wat dat betreft kun je jezelf beter van de trap gooien, jezelf resetten en het weer opnieuw kijken.
Cijfer: 9/10