Ons uiterlijk: Het gaat ons niet in de koude kleren zitten

We hebben het ons allemaal wel eens afgevraagd, zo ’s ochtends vroeg voor de spiegel; het kan er mee door, maar is dat ook zo in de ogen van een ander?

Ons uiterlijk is waarschijnlijk een van die dingen die ons nooit volledig zal loslaten. Maar naast dat we goedkeuring willen van onszelf, is ook de mening van de mensen die we tegenkomen vaak van een zekere waarde. Frappant is het dan soms, dat beoordelingen van anderen om de hoek komen kijken wanneer je ze het minst verwacht, of dat de aard van de beoordeling je volledig verrast. Naar mijn eigen ervaring zijn er namelijk soms dagen dat ik heerlijk in mijn vel zit, maar geen enkel compliment ontvang, en dagen dat ik besluit geen aandacht te besteden aan mijn OOTD (of juist wel, en het gaat niet volgens plan) en ik ineens te horen krijg: “Wat zie je er leuk uit!”. Dat zijn dan toch van die momenten waarin ik me aardig geconfronteerd voel met het idee dat ik zo vaak in de spiegel kan kijken als ik wil, maar nooit weet hoe anderen mijn weerspiegeling zouden beoordelen. Een stap verder is zelfs nog, dat er soms dingen aan het licht komen qua uiterlijk, waar ik zelf nooit bij heb stilgestaan, en waar ik me dan ook nooit druk om heb gemaakt. Zo’n ervaring had ik laatst. Toen ik jong was, heb ik een openhartoperatie moeten ondergaan, vanwege een gaatje in het tussenschot dat de twee boezems van het hart scheidt. Hierdoor loop ik al zo lang ik me kan herinneren rond met een litteken, dat in de meeste gevallen wel zichtbaar is. Aangezien ik dit litteken al zo lang met me meedraag, valt hij me nauwelijks op, en maak ik me er dan ook helemaal niet druk om, laat staan dat ik me ooit gerealiseerd heb dat anderen hier een mening over hebben. Ik wist me dan ook geen houding te geven toen een medewerkster van een kledingwinkel mij, met een blik vol medelijden, vroeg: “stoort dat je dan niet?”, wijzende naar mijn borstkas, waar het teken in zijn volle glorie boven mijn v-hals uitstak. Tot op de dag van vandaag denk ik hier nog regelmatig aan terug, als ik ’s ochtends weer eens voor de spiegel sta. Heeft het me onzeker gemaakt over mijn litteken? Nee. Maar ben ik er van overtuigd dat ik voor een lange tijd anders naar mezelf kijk? Ja zeker. Heel raar, hoe één opmerking over je uiterlijk alles op z’n kop kan zetten, toch?