God is a DJ
Een schaars verlichte zaal, discomuziek, mensen die een beetje ongemakkelijk door de ruimte bewegen; de wereldpremière van Claude Verheye’s dj-portretten in het Groninger Museum.
Aan de muur hangen zestien, voor mij vaag-bekende gezichten (Ik ben geen grote dance liefhebber) en door de harde muziek voelt dit als het ideale moment om me van m’n vriendin af en tot deze ‘groten der aarde’ te wenden. Martin Garrix, Armin van Buuren, David Guetta, ze lijken allemaal in hun eigen wereld met geknepen ogen en de armen geheven.
Claude Verheye,een Nederlandse rock- en popsterren-fotograaf, was immens onder de indruk van de manier waarop de dancemuziek werd opgevangen door het publiek en heeft de dj’s geprobeerd neer te zetten als een moderne hogepriester. Dit gevoel wordt versterkt door de bijna religieuze dancemuziek die door de zaal klinkt. De origine van dit idee komt van de eerste keer dat Verheye in aanraking kwam met dance en het nummer ‘God is a Dj’ dat toen door Faithless gedraaid werd.
Mijn favoriete portret is dat van Helena Hauff. Het enige portret dat geen zwarte, maar lichtblauwe achtergrond heeft en waar geen zwaaiende armpjes te zien zijn. Echte verstilling. De koptelefoon die ze op heeft lijkt de muziek voor de kijker af te sluiten.
Voor iedere danceliefhebber die het altijd al vervelend vond dat hij z’n eigen gedachten kon horen terwijl hij naar kunst keek, is dit waarschijnlijk een heerlijke ervaring. Dit is de eerste keer dat het net voelde alsof ik op een feest stond, terwijl ik bij een expositie was. Wat ik wel jammer vind is dat het geen afgesloten ruimte is, waardoor er vanuit vier deurposten licht naar binnen komt.
De expositie DVOTION is onderdeel van ESNS, dat vanaf dit jaar ook beeldende kunst presenteert, maar blijft hangen tot 24 maart.
