Topfiets – IJzingwekkende sliptest
Zoals de meeste Groningers wel gemerkt zullen hebben, heeft de gemeente het plan opgevat om de hele binnenstad te bestraten met van die leuke en vooral gladde gele stenen. Deze kunnen glad zijn als het regent, maar zullen helemaal in een ijsbaan veranderen als het gaat ijzelen of sneeuwen. Kun je dan nog wel op de fiets stappen?
Deze vraag stelden wij ook tijdens de wekelijkse redactievergadering. Verschillende meningen werden gedeeld, er werd gedelibereerd, gediscussieerd, geschreeuwd, getierd en gescholden. Eigenlijk een vrij normale dag, als we dit op Twitter hadden gedaan. Uiteindelijk moest een wedstrijdje dasjeworstelen uitkomst bieden, maar ook dat bood geen uitsluitsel.
Er moest een test komen. Een uiterst gedegen sliptest. Dat betekent niet de eerste de beste HEMA of Hunkemöller binnenlopen en allerlei slips passen. Nee, dit zou een secure en wetenschappelijke fietsensliptest op gladde ondergrond worden.
Een locatie was snel geregeld: de mensen van Sportcentrum Kardinge waren zo vriendelijk om ons toe te laten op de ijshockeybaan, zodat daar wat gestunteld kon worden. Het idee was om de fietsbanden met wat huis-, tuin- en keukenmiddelen uit te rusten om zo de grip op glad oppervlak te bevorderen.
Op een uiterst regenachtige vrijdagmiddag fietsten Nouschka en ondergetekende naar Kardinge. Dat begon dus al goed. Lekker met een van regen doorweekte broek de koude ijshal in. Dit leek een uitstekend plan.
Aangekomen bij de ijsbaan zagen we dat de ene helft erg glad was. Er waren twee kunstschaatssters voor ons die het ijs vrijwel intact hadden gelaten. De andere helft was helemaal rul gereden door een stel ijshockeyende jongeren. Een iets ruwere ondergrond dus, maar nog steeds erg glad.
Na een eerste testronde op een fiets met normaal opgepompte banden, een faliekante miskleun om een precedent te scheppen, werd de eerste en makkelijkste optie getest: lucht uit de banden laten lopen. Op deze manier raken de fietsbanden met meer oppervlak de ondergrond. Dat zou meer grip op moeten leveren.
Het klinkt logisch. Het is ook logisch. Het is een beproefde methode uit de autowereld. Als je op een ruig terrein met een lagere bandenspanning rijdt, heb je meer grip en kun je over veel meer obstakels rijden dan wanneer je met hoge bandenspanning rijdt.
Deze optie bleek een kleine verbetering te zijn. Ik had iets meer grip en kon langzaam over het ijs fietsen zonder om te vallen. Zodra ik echter de snelheid opvoerde en de bochten wat scherper nam, gleed ik toch weer weg.
Voor de tweede optie hebben we ook gekeken naar de autowereld. Van Sisaltouw maakten we iets wat op sneeuwkettingen moest lijken. We omwikkelden de banden van de fiets in een kruislings patroon met het touw en pompten de banden een heel klein beetje op om het touw strak te spannen.
Het nadeel aan deze methode is dat het heel lang duurt voordat je klaar bent om te fietsen. Dikke minpunten hiervoor dus. Sceptisch stapte ik het ijs op. Wonder boven wonder werkte Sisaltouw prima! Op de ruwe helft van het ijs kon ik met een bijna normale snelheid fietsen en bochten maken. Op de gladde helft van het ijs ging dat toch iets minder en al snel gleed de fiets weer onder mij vandaan.
Van de derde optie verwachtte ik persoonlijk het meeste: de banden omwikkelen met schuurpapier. Een ideetje uit de Donald Duck. In een korte strip bevestigt Mickey Mouse schuurpapier onder zijn schoenen om zo zonder uit te glijden over de stoep te kunnen lopen wanneer het geijzeld heeft. Bij de bouwmarkt haalde ik grof schuurpapier en schilderstape. Dit laatste was een fout. Door de natheid van de fietswielen bleef de tape nauwelijks zitten, tenzij we het aan zichzelf vastplakten.
We hadden weinig tijd, dus we konden slechts één band voor 75% met schuurpapier prepareren. Vol vertrouwen stapte ik daarmee het ijs op. Ik zette de fiets schuin neer en leunde zwaar op het achterwiel. Dat verplaatste niet. Mijn vertrouwen groeide. Ik stapte op en begon langzaam te fietsen.
Ik liet een spoor van kleine stukjes schuurpapier en tape achter. Vooral de tape werkte voor geen meter; het schuurpapier werd niet goed op zijn plek gehouden. Een andere misrekening was dat ik er niet op had gerekend dat het schuurpapier zo snel nat zou worden. Het verloor alle grip en al snel glibberde ik weer onwennig over de ijsbaan.
Teleurgesteld verliet ik de baan. Hoe kun je het beste grip krijgen op een gladde ondergrond? Laat je banden half leeglopen en maak een sneeuwketting met sisaltouw, als je pas ’s avonds ergens hoeft te zijn. Verder is fietsen bij gladheid gewoon gevaarlijk. De fiets kan alles, maar werd verslagen door een beetje ijs.