De allure van het amateurvoetbal

Het is misschien wel de populairste sport van ons kikkerlandje, voetbal. Bij velen met de paplepel ingegoten en vaste prik op eigenlijk de gehele zaterdag. In de eerste plaats al tevreden als er minimaal elf man op het veld staan. Waar de voetbalwereld redelijk gecommercialiseerd is, heeft het amateurvoetbal nog steeds haar authentieke karakter kunnen behouden. Op een knollenveldje of de zo gehate kunstgrasmat, als er maar wekelijks tegen die bal kan worden getrapt. Met duizenden amateurwedstrijden per weekend, is er in elke uithoek van Nederland wel een voetbalclub te vinden waar je terecht kunt om je kunsten te vertonen.

Het mooi en welkome aan amateurvoetbal is dat elke speler je standaard buurman kan zijn. Het feit dat er geen sterallures heersen in het amateurvoetbal is eigenlijk de allure van het amateurvoetbal op zich. Iedereen doet, zoals ze dat wel vaker zeggen, gewoon lekker normaal. Waar de amateurcompetities qua niveau misschien onderdoen voor de Eredivisie, doen ze dit qua passie vaak niet. Natuurlijk, er zijn hier en daar bierelftallen die simpelweg genieten van het aankloten en grappen en grollen, maar doorgaans spat de passie en het fanatisme ervan af, ongeacht de klasse. Langs de kant wordt er luidkeels gebruld door de coaches, de wissels en elke toeschouwer die het meeste verstand van voetbal en haar regels denkt te hebben. Als de wedstrijd over is, wordt de eventuele strijdbijl echter begraven, waarna vriend en vijand zich naar de kantine begeven om te beginnen aan een van de belangrijkste aspecten van het amateurvoetbal: de derde helft.

In de derde helft wordt er gelachen om de gemiste kansen, gegrapt om stommiteiten en wordt er lof uitgedeeld aan de uitblinkende vedettes, of juist aan de meest verrassende helden. Voetbal is lang niet enkel en alleen een sport of een manier om fit te blijven, het is voor velen een onmisbaar sociaal gebeuren.