Recensie: Muse – Simulation Theory
Het afgelopen jaar heeft Muse een paar nieuwe songs op het internet gezet. Allemaal teasers voor hun nieuwe album Simulation Theory, dat op 9 november verscheen. De simulatiehypothese is een theorie die zegt dat de realiteit zoals wij die ervaren een kunstmatige simulatie is. Leuk onderwerp dus voor componist Matthew Bellamy, die gefascineerd is door complottheorieën.
Met het nieuwe album stappen de Britse rockers over van het basis gitaar-, bas- en drum geluid van Drones naar een wat elektronischer geluid dat ergens doet denken aan de jaren ’80. In het begin is dat even wennen, maar al snel hoor je dat dit ook gewoon weer een Muse album is.
Ook de klassieke invloeden zijn al snel te horen. In het anderhalve minuut durende intro van de eerste song laat Bellamy zijn kunsten op de piano zien. De song doet qua akkoordenschema een beetje denken aan het nummer Apocalypse van Muse’s derde album Absolution.
Het tweede nummer, The Dark Side, heeft iets dramatisch zoals tegenwoordig alleen Muse dat kan: het nummer wordt gedragen door een soort golvende gitaarriff en Bellamy’s trage en haast lome stem die van laag naar hoog gaat en doet denken aan het vroege werk van Muse. Het volgende nummer, Pressure, zou door het veelvuldig gebruik van syncopen en het chille ritme niet misstaan op een dansfeest.
De band laat zijn humoristische kant zien op het nummer Propaganda. Dit nummer en ook het volgende, Break It To Me hebben een vrij hoog Prince gehalte en zouden zo van de kleine gitaarvirtuoos uit Minneapolis kunnen zijn.
Over Something Human lopen de meningen wat uiteen. Sommigen vinden dat akoestische nummer dit niet past bij een band die toch vooral stoere en vette gitaarmuziek maakt. Persoonlijk vind ik dat Muse hier laat zien hoe veelzijdig ze zijn. Het is misschien wel het meest poppy nummer op het album, maar daarom niet minder goed.
Op Thought Contagion en Dig Down zijn duidelijk de invloeden van het vorige album te horen. De solo in het eerste nummer doet sterk denken aan die uit Reapers (zelfde gitaargeluid, zelfde stijl) en de tweede song is een variant van Dead Inside.
Een verrassing op het album is de duidelijke vrouwenstem die te horen is op Get Up and Fight: verder misschien een iets minder sterk nummer, maar wel heel catchy. Dit is het nummer dat in je hoofd blijft zitten als het album is afgelopen. Overigens doet het refrein denken aan Mercy van het album Drones. Oh ja, luister ook even naar de bizar hoge noot die Bellamy uit zijn strot krijgt aan het einde.
Bij de eerste tonen van Blockades denk je even dat per ongeluk Adventure Of A Lifetime van de softrockers van Coldplay op het album is gezet. Maar dan hoor je de vette gitaren en dan weet je dat dit een echte gitaarsong à la Muse is. De song doet vaag denken aan de beter nummers van het album The Resistance.
Het is jammer dat het album eindigt met een grote anticlimax. Het laatste nummer begint klein en heeft een fantastische opbouw. Maar wanneer alles lijkt te exploderen in een vette en epische rocksong houdt het op en eindigt het weer waar het begonnen is: klein. Misschien heet het nummer daarom wel The Void (de leegte).
De afsluiter laat de luisteraar niet achter met een wauw-gevoel, maar wanneer je terugdenkt aan wat er verder op het album staat, kun je concluderen dat dit gewoon weer een goede plaat is. Een beetje anders, een beetje elektronisch, maar wel gewoon goed uitgevoerd.