Recensie: Assassin’s Creed Odyssey

Ik ben altijd al een liefhebber geweest van de AC-reeks, want wat is er nou leuker dan lekker pseudohistorisch door een exotisch landschap banjeren en af en toe een historisch persoon een mes door de nek rammen, niets toch? Nee precies, daarom ging mijn gamers- en filosofenhart wat sneller kloppen toen de nieuwste telg van de reeks, Odyssey aangekondigd werd. Lekker banjeren in het oude Griekenland, historische figuren een mes door de nek rammen en daarnaast, om de transformatie van roguelike naar RPG volledig compleet te maken: een dialogenboom, waardoor diepgravende filosofische fittie met Socrates mogelijk werd, plus de mogelijkheid om seks te hebben met een groot aantal karakters in het spel, iets dat verder totaal geen invloed heeft op je voortgang, behalve dan dat je een zwoel muziekje en soms een nieuw poppetje op je boot krijgt.

Ik was nog maar krap een uur aan het spelen en Alexios Ik-neuk-alles-wat-los-en-vast-zit was geboren. Het bleek uiteindelijk een verkeerde keus te zijn geweest, want Ubisoft doet haar uiterste best om Kassandra (Alexios’ vrouwelijke tegenpool, als wie je ook zou kunnen spelen) te pinnen als het canonieke karakter: de verboeking van de game heeft haar als centrale filmpersoon en ze heeft een veel, veel betere stemactrice, ze klinkt alsof ze wel betaald wordt om goed werk te leveren. Afijn, met halve spijt en een eenhoorn was het verkennen van Griekenland best geinig om te doen. Het grinden, nutteloze taakjes doen om levels te kunnen stijgen, was grotendeels te vermijden door de aanwezige sidequests te doen. Soms was het een schat opduiken voor een breedgeschouderde piratenkoninging, soms was het de aan een godcomplex lijdende filosoof Empedocles redden van zijn eigen arrogantie. Dit soort vermakelijke missies kleuren de wereld in en belonen je ook als je toevallig ook maar een modicum van kennis hebt over de klassieke wereld, ik denk dat mensen die er teveel van weten daarentegen hun haren zouden uittrekken van frustratie, zoals die studenten Latijn en Grieks dat ooit deden toen wij een stuk Latijn verneukten in een titel. Alea iacta est I guess.

Enfin, ondanks al deze missies, het willen verzamelen van tientallen tierelantijnen om je poppetje zo geinig en sterk mogelijk te maken en het vermogen om tussen vrijwel elk paar benen in de Griekse wereld te belanden, voelt de wereld van Odyssey toch angstwekkend leeg. Missies houden ook vaak niet meer in dan ‘’Ga naar X en maak Y dood’’, al formuleren ze het nooit zo, en consequenties van de dialogen – afgezien van een paar keuzes – ontbreken volledig, zo kon ik een compleet harem erop na houden met een flink aantal mannen en een flink aantal vrouwen zonder dat er jaloezie uitbrak en zorgde het vakkundig omleggen van politieke pijlers in de Griekse wereld niet per se tot grootse instabiliteit in de regio, er was alleen een balkje dat leegliep. Was het balkje helemaal leeg, dan kon ik een veroveringsgevecht uitlokken, een frustrerende situatie waarin ik zoveel mogelijk mensen van kleur Y tot bloederige pap moest reduceren, zodat kleur X zou winnen en hun vlaggetjes zou kunnen laten wapperen op forten in de regio. Verder veranderde de houding van kleur Y tegenover mijn persoon totaal niet, en kon ik – als ik snel genoeg was – een halfuur later kleur X tot pap slaan omdat ik kleur Y toch leuker op het fort vond staan. Consequentieloos zeg ik u. Deze veroveringsgevechten voelen de hele tijd een beetje als het condoom pakken tijdens de seks, het moet, maar het is niet per se leuk en er is een kans dat het je enorm uit de flow haalt.

Het is leuk dat het bootje weer terug is gekeerd van AC: Black Flag, maar je schip voelt toch minder persoonlijk dan het deed in die game, plus de lange, lege stukken zee die je moet overbruggen zijn niet de meest interessante stukken van het spel, ondanks de dialogen tussen jouw karakter en Barnabas ik-heb-geen-binnenstem.

Enfin, Oyssey is leuk als je fan bent van de reeks, maar het zal mijns insziens nooit als een hoogtepunt van de serie voelen. Het vernieuwende dat Origins had is eraf, de dialoogsystemen zijn dusdanig uitgewerkt dat je er zo’n mooie ‘’u tried’’-sticker op zou kunnen plakken en als een game binnen een dag meerdere keren vastloopt, dan spreekt dat ook niet in z’n voordeel. Ik ben blij dat Ubisoft er weer een jaartje tussenuit gaat met de reeks, om zo goed de tijd te nemen voor het vervolg op deze game, want in nog een halfbakken vervolg heeft niemand echt zin.