Johnny English Strikes Again
In 2003 maakte de wereld kennis met Rowan Atkinson als English, Johnny English; een Brits geheim agent die volgens de filmposter geen angst kent. “He knows no fear. He knows nothing.” Met ABBA’s Does Your Mother Know op de achtergrond nam hij het op tegen de Franse slechterik Pascal Edward Sauvage.
Acht jaar later vonden we English terug in een Tibetaans klooster, gewichten voortslepend met zijn klokkenspel. Herboren kwam hij terug bij MI7 om het kwade syndicaat Vortex een halt toe te roepen. Tussen 2011 en 2018 trok hij zich terug uit de spionage om een aardrijkskundedocent te worden. Al was hij meer bezig met nieuw talent te scouten dan zijn leerlingen de hoofdsteden van Europa te leren.
In Johnny English Strikes Again, het derde deel uit deze familiekomedie-reeks, wordt Engeland getroffen door een serie cyberaanvallen die delen van het openbare leven plat leggen. English wordt als totale digibeet gevraagd om de boel op te lossen. Hij is namelijk de enige beschikbare persoon.
Zijn onkunde met betrekking tot de digitale wereld leidt af en toe tot hilariteit en ook tot wanhoop van de Britse premier, een leuke rol van Emma Thompson. Toch zit er een idee achter: als English en zijn sidekick Jeremy Bough analoog gaan, zullen de vijandige digi-nerds hen niet zien aankomen. Er wordt dan ook de draak gestoken met het internet, hybride auto’s en mobiele telefoons.
Als kommediant is Rowan Atkinson ongeëvenaard, hij acteert met zijn hele lichaam en vooral gezicht, waaruit een flinke dosis Mr. Bean spreekt. Dit komt vooral tot uiting tijdens een hilarische scène waarbij English onder invloed van pillen naar een disco gaat en daar de gekste dansmoves ten tonele brengt.
De English-girl (de filmserie blijft toch een parodie op de James Bondfilms) in deze film wordt neergezet door Olga Kurylenko. De ontmoetingen tussen Atkinson en Kurylenko zorgen voor gegniffel in de bioscoopzaal en af en toe ook voor hard gelach (aangestoken door een bioscoopbezoeker die bij het minste en geringste helemaal stuk ging).
De film kon bij de filmcritici geen potten breken. Je moet hier ook niet naartoe als je een beetje snobistisch wilt wauwelen over driehonderd diepere lagen, maatschappijkritiek, Oscarwaardig acteerwerk, trage dialogen en de plotloze verhaallijnen van art-housefilms. Deze film is gewoon voor een leuk avondje met vrienden naar de bios.