Recensie: Star Wars VIII: The Last Jedi

Star Wars: The Last Jedi is de 8ste film op rij in de Star Wars saga, en het middendeel van een gloednieuwe trilogie. Meestal heeft een middendeel niet bepaald de beste reputatie, maar dat valt gelukkig best wel mee bij The Last Jedi. Het bevat alles wat je van een Star Wars film mag verwachten.

Een week van tevoren heb ik mijn kaartjes besteld zodat ik samen met mijn vader (van wie ik het Star Wars-virus heb gekregen) verzekerd zou zijn van een plekje. Het werd dan ook een volle zaal op de premièredag.

Zodra de welbekende openingstekst in beeld kwam en de muziek begint te spelen kreeg ik weliswaar weer kippenvel, zoals ik bij elke Star Wars film krijg. De film begint met een ruimtegevecht tussen de First Order en de Resistance, met passende humor tussendoor van onze geliefde gevechtspiloot, Poe Dameron.

Daarna was het even flink inkomen, want ik was opeens kwijt waar de vorige film was gestopt. ‘Shit, had ik toch nog maar even deel 7 van tevoren gekeken’ dacht ik toen ik Finn in beeld zag komen omdat hij net wakker was geworden en zelf ook behoorlijk de weg kwijt was. Hierbij dus een tip voor iedereen die hem nog gaat kijken; bekijk eerst deel 7 om je geheugen op te frissen!

Het duurde even voordat Rey in beeld kwam, maar net als in de vorige film speelde ze haar rol fantastisch. Ze traint onder Luke om de Way of the Force te kunnen begrijpen en handhaven, wat een groot deel van de film in beslag neemt. Persoonlijk vond ik het tempo van de film hierdoor erg naar beneden gaan, maar niet op een irritante manier. Het was noodzakelijk om de interactie tussen haar en Luke te zien, en vooral het verhaal achter Luke’s verdwijning was intrigerend. Mark Hamill (Luke Skywalker) had aanvankelijk kritiek op de manier hoe director Rian Johnson Luke heeft neergezet in The Last Jedi. Hamill vond dat Luke in de 8ste film niet was zoals Hamill hem gespeeld heeft in de vorige Star Wars films. Niet bepaald onterecht, sinds de Luke die we zien in The Last Jedi een compleet andere sfeer om zich heen draagt dan de optimistische en vrolijke jongen van de eerste trilogie. Desondanks heeft Hamill geweldig acteerwerk geleverd, wat je lang bijblijft. Naast Luke Skywalker, heeft ook Kylo Ren grote stappen gemaakt op het gebied van character development. Op het eerste gezicht is hij geen steek veranderd; nog steeds in een tweestrijd met zichzelf, en een anger management les zou hem niet misstaan. Toch lijkt het een andere kant op te gaan; zijn interactie met Rey laat zijn menselijke kant zien, waardoor we nog steeds niet weten of hij gaat overstappen naar The Light side of niet. Hij is niet je typische schurk wat het alleen maar beter maakt om zo iemand als character in de film te zetten.

Naast alle mooie CGI-animatie (de ultra schattige Porgs!) en gevechtsscènes, zit er toch een verhaallijn in die voor velen een issue is; de Rose-en-Finn-Casino-Arc, om het zo maar even te noemen. Ik ga niet verklappen wat erin gebeurd, maar het voelde als een totaal onnodige scene die er makkelijk uitgeknipt had kunnen worden. Je kan prima naar de wc gaan in die tussentijd en je hebt niks gemist.

Rian Johnson heeft een andere wending genomen dan J.J. Abrams in het regisseren. Waar J.J. Abrams vooral nostalgische elementen uit de oudere films erin heeft gedaan, heeft Rian Johnson meer een nieuwe en vooral eigen verhaallijn gepakt en daarop verder gewerkt.
Om het kort samen te vatten: het is een Star Wars film met een frisse, nieuwe kijk op het universum, die niet bang is om risico’s te nemen.