Recensie: King Krule
Op 10 december stond King Krule, alias van de Londense Archy Marshall, in de Kleine Zaal van de Melkweg in Amsterdam. De laatste keer dat deze uiterst jonge, roodharige multi-instrumentalist en duizendpoot in Nederland optrad was alweer in 2013. Na een ietwat tegenvallend voorprogramma, begint Krule zijn show zonder veel poespas met het melancholische Has This Hit?. De zaal is gevuld met voornamelijk jonge mensen in vintage kleding en afgetrapte oude sneakers, klaar voor het nodige muzikaal vernuft. Van de headliner zelf zijn alleen zijn contouren te zien, aangezien Krule het volledige optreden slechts een zwak, gedimd licht over zich heen krijgt geworpen.
De getalenteerde Londenaar speelt normaliter alles zelf in voor zijn platen, maar wordt vandaag ondersteund door een band. Een band die al de nodige jaren met hem meereist en speelt, wat duidelijk te merken is. De chemie tussen Krule en de band spat er vanaf en tijdens de enkel instrumentale stukken muziek gaat hij volledig op in bijvoorbeeld de drums, wat terecht is omdat de drummer van King Krule een van de meest solide drummers is die ik in tijden heb zien spelen. In principe staat de show van vandaag in het teken van Krule’s nieuwste album, The Ooz. Een steengoed album vol diversiteit, voornamelijk gevuld met melancholische jazz en invloeden van hiphop en indierock. Er wordt nergens omheen gedraaid of gepraat, enkel muziek gespeeld. Af en toe maakt Marshall een lome opmerking met zijn donkere stem, maar hij laat voornamelijk zijn liedjes spreken. King Krule live zien blijkt een volledig andere ervaring dan The Ooz of het voorgaande 6 Feet Beneath The Moon opzetten. Alles klinkt rauwer en nog instrumentaler, zijn stemgeluid is harder en hij legt er volledig zijn ziel in. Het feit dat er geen toeters en bellen nodig zijn om dit een fenomenaal optreden te maken, laat de klasse van Krule en zijn band naar voren komen. De meeste bezoekers staan in zichzelf, vaak met de ogen dicht, mee te zingen of luchtgitaar te spelen en gaan volledig op in de muziek.
De show bestaat voor de helft uit nummers van The Ooz en voor de andere helft uit oude nummers, voornamelijk van 6 Feet Beneath The Moon, wat voor ieder wat wils geeft. Er lijkt te worden afgesloten met het legendarische en oude Easy Easy, wat de zaal voor de eerste keer op de avond in een moshpit verandert. Deze moshpit wordt doorgezet op het einde van het toegift Out Getting Ribs, wat ook gelijk het oudste, maar zeker een van de sterkste nummers is die Krule en zijn band deze avond spelen.