ESNS 2018: Serushio

Beeld: Anne Wester

Aan de voorzijde van Huize Maas, of Rockpalast, staat de band Serushio klaar om op te treden. De vibe is hier anders: het publiek lijkt geïnteresseerder en meegaander dan wat we tot nu toe gezien hebben. Het genre is ook anders, in plaats van de ruige rock die we tot nu toe gewend waren van het rockpalast, kiest deze Portugese formatie ervoor om zich te begeven op de contreien van de bluesrock. Het is een fijne afwisseling, ook binnen de set zelf. De muziek varieert van erg melodieuze nummers waarbij de frontman zittend zijn gitaar bespeelt tot wat nummers die meer richting de rock-kant van de bluesrock gaan, waarbij de band over het podium springt en het publiek vrolijk met ze mee doet.

Wat deze uitersten met elkaar gemeen hebben is dat ze allebei over een authentieke rauwheid beschikken, zo rauw dat deze zongebruinde mannen Amerikaanser lijken dan appeltaart, hamburgers en boos worden zodra iemand aan je wapens wil komen. De band vervalt ook niet in de valkuil van melodramatische bluesteksten en geeft hun instrumenten genoeg ruimte om solo’s aan te gaan, wat ook op een bepaalde manier rust in de wat opzwependere nummers creëert, wat gewaardeerd wordt door het aanwezige publiek. De setting – de voorzaal van Huize Maas is beduidend kleiner dan de achterzaal – doet het genre en de band ook goed, op een groter podium hadden ze out of place geleken en de relatieve intimiteit van deze ruimte werkt in hun voordeel.

De jongens op het podium genieten zelf ook beduidend van hun optreden, ze creëren een gunfactor waardoor ze zelfs een paar keer wegkomen met een eigenlijk not-done truck drivers gear change, maar voor deze keer maakt het niet uit. Zelfs het feit dat de nummers tegen het eind wat repetitief zijn vergeven we ze, want ze zijn geweldig goede en bekwame artiesten, de sfeer is fijn en we genieten.