ESNS 2018: De EBBA-awards!
Hebben jullie ooit de uitreiking van een grote, internationale popprijs meegemaakt? Nee? – Wij wel.
Iets te laat kwamen wij binnen bij de uitreiking van de EBBA’s (European Border Breakers Awards) en onze paniekerige gezichten waren overtuigend genoeg om ons naar binnen te laten zonder dat we ook maar een kaartje of andere vorm van identificatie hoefden te laten zien, dus binnen drie minuten stonden we in de grote zaal van de Martiniplaza, waar een presentator in ongemakkelijk Engels een presentator voorstelde, waarna er een andere presentator de planken opkwam om ook in ongemakkelijk Engels – en een paar volzinnen in het Ests – de volgende presentator aan te kondigen. Ja ja, het blijft Europa, dus omslachtige bureaucratie blijft hoogtij vieren! We hebben er zin in!
Na nog een aantal bestuursleden die met hun holle gezwam de tijd goed weten te verspillen is het moment edan daar: eindelijk is hij er dan, dé presentator van de avond, de enige echte Jools Holland! Een naam die ongetwijfeld wat doet tintelen bij onze lezers die echt super- superoud zijn. Na het zoveelste grappig bedoelde monoloogje waar in de uitspraak van de stad Groningen meermaals grondig verpest werd (serieus, zet daar even een taalcoach op de volgende keer, want van dat ‘Kroningken’ de hele tijd wordt niemand vrolijk) was het dan eindelijk tijd voor de eerste EBBA-winnaar. Even voor de duidelijkheid, de EBBA’s worden uitgereikt aan artiesten die buiten hun eigen land in Europa heel succesvol zijn. Voormalig winnaars zijn bijvoorbeeld Adele, Dua Lipa en mensen die al lang en breed in de vergetelheid zijn beland.
Afijn, we trappen a met Skott, de dromerige singer-songwriter uit Zweden die meteen de toon voor de rest van de avond weet te zetten. Haar muziek loopt lekker, voelt aan als fijne electropop en de visuals en daadwerkelijke vlammen die uit het podium schieten doen mijn zesjarige ik ook goed.
Het voelt nu al alsof dit een soort van Eurovisie is, maar dan met de garantie dat alle muziek daadwerkelijk goed is, want dit is een knaller van een opening. Gelukkig is dit niet haar enige optreden in onze mooie stad, want vanavond om kwart voor tien zal ze met band spelen in de Stadsschouwburg!
De volgende act blijft wat dichter bij huis, de Duitse Alice Merton knalt bijna van het podium met haar band en stem. De baslijn is supersolide, het ritme is echt bizar strak zonder de oprechtheid en rauwheid van het rockgenre te verliezen, wat een prestatie is. Merton en haar band staan overigens vanavond in het tot Rockpalast omgedoopte Huize Maas, om kwart voor negen!
De Belgische inzending is een oude bekende, tenminste, als je net zoals ik tijdens Eurovisie obsessief commentaar zat te geven op alles. Blanche kwam namelijk uit voor onze zuiderburen op het liedjesfestijn, waar ze met haar nummer City Lights de vierde plek wist te behalen. Dit nummer deed ze op de EBBA’s in de reprise, maar dan de uitgeklede versie: geen overgeproduceerde electromeuk op de achtergrond, maar een heus strijkkwartet, een wijziging die haar (soms iets te) breekbare stem ontzettend goed doet, het is een soort van Lorde, maar dan niet kut. Deze versie had wat mij betreft wel naar Kiev gemogen, dan had ze nog hoger kunnen scoren.
Het Franse The Blaze had geen tijd of zin om af te reizen naar deze parel van het noorden, dus ze stuurden een filmpje in. Tegen de tijd dat ik had opgeschreven dat ze geen tijd of zin hadden om naar deze parel van het noorden af te reizen en een filmpje hadden ingestuurd, was het filmpje afgelopen. Leuk man, je land representen.
Het Britse Youngr was daarna aan de beurt. Het duurde een kleine dertig seconden totdat mijn fotografe mij in mijn oor fluisterde ‘’Ik ben verliefd.’’ waarop ik alleen maar kon mompelen ‘’Ja, ik ook een beetje.’’ Deze eenmansband met drumstel, gitaar, loopstation en dijk van een stem. Hij draait binnen een paar minuten live en in zijn uppie een heerlijk dansbare plaat in elkaar, een feit dat een groot deel van het nogal snobistisch overkomende EBBA-publiek niet lijkt te begrijpen, want ze zijn met z’n allen nog stijver dan een ochtenderectie. Serieus, ik heb crematoria gezien waar nog harder gefeest werd. Deze Phil Collins maar dan met meer haar moet je zeker onthouden voor vanavond, om half elf zal hij de foyer van DOT onveilig maken!
De tweede Eurovisie-alumnus van de avond betreedt daarna de planken, onder luid gejoel van een horde prepuberale meisjes die wel zin in deze avond lijken te hebben. De zeventienjarige Bulgaarse Krisitan Kostov nam het zilver mee op Eurovisie en doet – net zoals zijn Belgische collega eerder deze avond – een uitgeklede versie van zijn Eurovisiehit Beautiful Mess, dit keer onder begeleiding van een handvol strijkers en een pianist zonder kaaklijn. Ondanks zijn loepzuivere, hele mooie stem is de knul slechts een kleine beat en een harmonietje hier en daar verwijderd van een hit die niet zou misstaan bij Boyz II Men. Het is jammer dat het akoestische in dit geval afbreuk doet aan de song, waar het instrumentarium in het origineel het nummer net wat meer feeling gaf.
Hierna volgt er een klein intermezzo van een vrouw die zo verschrikkelijk onduidelijk vertelt over een initiatief dat niemand aan het einde eigenlijk nou precies weet waar ze het over had. Gelukkig was het wel een speech waarin heel vaak het woord ‘love’ en ‘respect’ voorkwam, dus met die Europese muzikale solidariteit zal het wel snor zitten.
Gelukkig is het daarna weer tijd voor muziek. De Noorse Sigrid knalt meteen van het podium af met het nummer Don’t kill my vibe dat in de intro vreemd genoeg lijkt op het deuntje van Law en Order, maar wat daarna evolueert in een idioot dansbare en lekkere plaat, een feit waar de kleine Noorse dankbaar gebruik van maakt door onvermoeibaar en vol energie over het podium te stuiteren, iets waarvan het Terracottaleger dat zichzelf een publiek noemt nog wat van kan leren. Ze luistert in ieder geval goed naar haar eigen nummer, want niemand killt haar vibe en wij bouwen achterin met ons tweeën een feestje.
Tussendoor komt er nog een filmpje van Eurovisie-winnaar Salvador Sobral voorbij, hij kan er helaas niet bij zijn vanavond omdat hij herstellende is. Ik schreeuw nog beterschap, maar niemand lijkt het te horen.
Hierna is het tijd voor het Deense Off Bloom. Met afstand de meest inconsistent geklede band ooit, gezien de twee mannelijke leden het koud genoeg vonden voor een hoodie terwijl de frontvrouw het warm genoeg vond om slechts een bh te dragen (ze kan het hebben). Wat volgt is een muziekproduct dat slechts omschreven kan worden als ontzettend Scandinavisch: het is net wat te raar om echt leuk te vinden, maar net wat te leuk om echt raar te vinden. Minpuntje is wel dat de zangeres door haar wilde gespring over het podium wel volledig de controle over haar stem verliest, waardoor ze net zo zuiver zingt als ik op het moment dat de douche spontaan koud wordt. Mocht je ze na het lezen hiervan alsnog een kans geven? Zeker doen, vanavond om elf uur staan ze in het Grand Theatre.
Als aflsuiter van de avond staat het Finse Alma geprogrammeerd. Ik weet niet of ze nou in het Fins zongen of dat ze verschrikkelijk onverstaanbaar Engels zingen, maar ik verstond er geen klap van. Niet dat dat uitmaakt, want door de glitterjackjes, elektrische drums en de robotstem die halverwege de kop op steekt waan ik mij op de meest positieve manier halverwege de hoogtijdagen van de R&B in de jaren negentig, overgoten met de authenticiteit die deze groep goed naar voren weet te brengen in hun song. Mocht je benieuwd zijn, ook zij zijn vanavond te vinden op Eurosonic. Om kwart over negen bij ESNS Play, op de Ossenmarkt.
Na dit grandioze feestje (voor ons tenminste) wordt de People’s Choice-award uitgereikt. Deze prijs gaat naar de artiest met de meeste gillende puberfans, denk ik, want Kristian Kostov neemt de felbegeerde beker wel enigszins terecht mee naar huis. Er wordt geklapt, er valt vuur uit de lucht, pubermeisjes gillen, of dit vanwege het vuur of Kristian is, wordt mij niet duidelijk en Jools wenst ons nog een fijne avond. Jij ook pik, oefen alvast maar op Groningen uitspreken!