Wiet: wel of niet?
Ik adem diep in, terwijl in mijn mond een sigaret bungelt. Of eigenlijk, een joint. De rook kriebelt in mijn keel: ik ben geen roker, dus mijn keel is dit niet gewend. Vrijwel onmiddellijk voel ik een nicotinerush opkomen, en langzaam word ik licht in mijn hoofd. En ik realiseer me: oh fuck, ik wil dit niet.
Ik weet niet wat het is, maar op het moment dat ik wiet of hasj tot me neem, word ik extreem vaag. Iedereen zal me zeggen: dat hoort erbij. Maar ik kan niet lachen, ik kan niet lopen, ik wil alleen maar slapen. Nog nooit in mijn hele leven heb ik gelachen terwijl ik aan de wiet was. Wel krijg ik honger: dat uiteraard wel, de munchies.
Dus, nadat ik net een enorme trek van een joint heb genomen, en nog een, en nog een, voel ik dat mijn hele lichaam slap word. Ik ben sloom, extreem sloom, en alles komt zo’n 5 seconden later binnen dan normaal. Persoonlijk vind ik dat totaal niet chill. Oh, en ik verlang naar mijn bed, mijn lieve bed.
Op de televisie staat The Voice of Holland op. Volledig gebiologeerd kan ik alleen maar naar het scherm staren. Ik heb het gevoel dat ik het programma eindelijk snap, alsof ik eindelijk door heb dat de programmamakers met ons lopen te fucken als we er normaal naar kijken. Alsof er een soort van tweede verhaal is.
Ik hang op de bank. Mijn benen lijken enigszins te tintelen. Lachen kan ik nog steeds niet. Alleen maar denken aan slapen, slapen, slapen. Mijn mede-wietroker zegt dingen tegen me die ik totaal niet opsla. Ik reageer met een vage “jàààà”. Fuck, mag ik alsjeblieft weer normaal zijn? Ik vind dit niet leuk.
Mijn ogen zijn zwaar. Als ik uiteindelijk in mijn bed ligt, zie ik vage flitsen, en mijn lichaam voelt gek. Wooooow, what the fuck is dit, denk ik, terwijl ik gebiologeerd naar de flitsen staar. Maar dan vallen mijn ogen dicht. En tuk ik alsof ik dat nog nooit eerder heb getukt. Ik denk oprecht dat ik nog nooit zo diep geslapen heb.
De volgende dag word ik enigszins vaag en trillerig wakker. Ik ga naar de UB, maar concentreren lukt niet. Maar goed geslapen heb ik wel, gaat het door mijn hoofd. Ik maak een aantekening: geen joints meer voor mij. Altijd denk ik weer dat het leuk word, altijd verander ik in de slaperigste en vaagste persoon op deze hele aardbol. Ik ben geen fan.
Tja, dan is het niet wat voor jou. Maar om daar zo’n artikel omheen te stapelen, terwijl het ook een heel persoonlijke keuze kan zijn.
Ik ben ook bevooroordeeld, met PTSS is de rust die cannabis kan bieden mij heel dierbaar. Mensen die lopen te klagen dat ze er alleen maar moe en sloom van worden, hebben dan een heel simpele optie, rook dan gewoon niet! Het is geen moeten..
Ik rook zo min mogelijk, heb daarbij weinig last van de loomheid/ luiheid en de vreetkicks. Maar het helpt me op een milde manier, tegenover reguliere medicatie wat vaak zo’n paardemiddel is.. Ik ben blij met het plantje. Zou nog liever niet roken, maar zo is er in ieder geval mee te leven.
Geloof niet alles wat je leest over ongelooflijke geneeskrachtige eigenschappen, dat is hetzelfde als met bijvoorbeeld geneeskrachtige stenen, de verkoper hecht er de waarde aan.
Als laatste “tipje”… Wiet maakt je afhankelijk van de soort/ genetica lui en loom, of juist alert en creatief. Laat je voorlichten over welke soort past bij jouw reden om te roken. Pak niet gelijk de sterkste soorten, want dan heb je een grote kans dat je in de ruimte lallend, over onzinnige zaken denkend, verlangt naar je lieve bedje…