There ain’t no rest for the wicked

Alles is relatief. Het leven is precies dat wat jij er van maakt. Ik heb een gruwelijke hekel aan het moeten aanhoren van dergelijke cliché’s, het nare is alleen dat ze stuk voor stuk waar zijn. Tegenwoordig word je echter zo doodgegooid met wijsheden dat ze steeds nietszeggender worden. Hierdoor worden de lessen in je leven die niet voortkomen uit een dergelijk cliché, maar voortkomen uit creativiteit en en een nieuw perspectief nog veel waardevoller.

Ook geloof ik niet in zoiets als een goeroe of een leermeester op spiritueel gebied. Die goeroe kan iedereen zijn, sterker nog, dit is iedereen en de leermeester van je eigen leven ben je zelf. Jij zal uiteindelijk de lessen die het leven je om de oren gooit zelf moeten omzetten in begrijpelijke informatie.

Want stel je voor: jouw hoofd is een bus, zo’n old-school gele schoolbus. Zelf ben je de bestuurder, maar naast jou zitten allemaal andere passagiers. De creatieve jij, de lichtgeraakte jij, de boze, verdrietige, blije, euforische, benevelde jij. De jij die houdt van feestjes, de jij die houdt van alleen zijn, eentje houdt van lezen en de ander van muziek. De een wil hordes mensen om zich heen, de ander wil het liefst alleen aan het strand zitten en genieten van een zonsondergang. En al die jij’s zitten in dezelfde bus, waar jij dus de bestuurder van bent, en jullie volgen de weg van het leven.

Al die passagiers hebben iets nodig: de jij’s die het hardst kunnen schreeuwen, krijgen het meest en zitten het dichtst bij. Dat is echter niet altijd goed. Zo’n jij kan dan ook te veel krijgen, waardoor hoop kan worden omgezet in obsessie, waardoor gezonde zelfkritiek omgezet wordt in onzekerheid, het feestbeest in jou kan ineens niet meer stoppen. Als dit de hardste stemmen zijn die de aandacht van de buschauffeur vragen, dan zullen deze het meest gevoed worden en is er dus alle ruimte om de grens van te veel ruimschoots te overschrijden. Dan worden de stemmen die niet zoveel zeggen, en maar in stilte doen waar ze goed in zijn, overschreeuwd en dan kan het voorkomen dat je ineens vergeet dat die er ook zijn. ‘Stille’ kwaliteiten, ambities en talenten verdwijnen dan naar de achtergrond.

Hoe waardevol is het dan als het een keer stil is, en juist de stille jij’s durven te praten. Dan ontdek je dat je paardrijden of het schilderen van landschappen eigenlijk altijd al heel leuk vond. Dan ontdek je misschien wel dat je ook heel lief bent, of dat je graag voor mensen zorgt of dat je heel vergevingsgezind bent. Dat je graag op stap gaat, maar dat eigenlijk nooit doet.

Als je een volledig uitgebalanceerd persoon bent, hebben al die stemmen dus even veel tijd om te spreken en om te krijgen wat ze nodig hebben. Maar als dat niet zo is, voelt het altijd alsof je achter jezelf blijft aanrennen. Dan voel je je nooit helemaal heel.

Hierom geloof ik dus niet in het bestaan van een goeroe, of een leermeester. Want al die verschillende stemmen hebben een andere leermeester nodig. Iemand anders die hen aanspreekt en uitdaagt om zich te ontwikkelen en de balans te vinden tussen de kwaliteit en de valkuil. Je kan je aansluiten bij een klooster, maar dan zal waarschijnlijk maar een deel van jouw jij’s helemaal tot hun recht komen. Een overgoot deel wordt dan vergeten en misschien moet je zelfs wel heel erg je best doen om geen aandacht te besteden aan de rest van jou, want misschien surf je heel graag en dat kan dan dus niet meer. Zie het als een crashdieet; je valt af en dat is leuk, maar als je te lang door gaat mis je essentiële stoffen om gezond te zijn.

De conclusie is dat je zo veel mogelijk mensen moet ontmoeten. Praat met ze, leer van ze en vraag feedback op zo veel mogelijk fronten. Het zal niet altijd makkelijk zijn om te horen wat ze zeggen maar als je het probeert te interpreteren als iets goed, als iets waar van te leren valt, zal het je alleen maar verder helpen. Information is key.