Lekker Toeren: De museumnacht in Groningen
Elke weldenkende student weet inmiddels al wel dat je met je collegekaart gratis het Groninger Museum in kan, maar dat je 9 september voor vijf euro naar vijf musea (zoveel heeft Groningen er, wist ik voor die avond ook niet) kon, is ook weinig mensen ontgaan, gezien de drukte op de avond. Alle musea staan de hele avond volgepland met concerten, lezingen en de meest willekeurige dingen die je kunt bedenken. Altijd al wel eens tegen een professional Fifa willen spelen? Het kan in het museum. Altijd al wel eens plaatjes van Kakhiel levensgroot op de muur willen zien? Het kan in het museum. Altijd al wel eens de ex van Herman Brood (die een beetje klinkt alsof ze de dampen van een in de fik gestoken whiskydistilleerderij fanatiek heeft ingeademd) willen horen zingen? Het kan in een museum. Altijd wel eens dode baby’s in potjes en een mummie willen zien? Het kan in het museum.
De avond begint natuurlijk in het neusje van de zalm van de Groninger musea, het Groninger Museum. In de veel te drukke aankomsthal kunnen we ons pas na een tijdje een weg banen door de collecties, maar die kunnen we ook overdag zien. Al snel komen we aan in een drukke hal waar ten eerste een bar is met mojito’s van acht euro (eerder mojit-no am I right?), ten tweede een DJ is met echt heel veel koptelefoons die hij uitdeelt voor de silent disco (zelf niet aan meegedaan, maar de Kerstman look-a-like ging helemaal los op het museumvloertje) en ten derde was er de gigantische rij voor het optreden van de legendarische Nina Hagen (die ex van Herman Brood, zoek maar op) die hysterisch goed opgemaakt en gekleed een briljant optreden verzorgde voor een stuk of honderd geïnteresseerde fans en twee echt idioot geïnteresseerde fans. Nu kende ik Nina Hagen vrijwel niet voor haar optreden, ik had alleen vlot opgezocht en uit mijn bevindingen kwam dat zij een Duitse punkzangeres is die een jaar of wat geleden de Heer had gevonden. Superleuk voor haar, maar haar muziek werd ook anders. In plaats van schreeuwerige punk kregen we nu ouderwetse, grommende black gospels te horen, iets wat haar stem perfect aanvulde. De bijna Tom Waits-achtige rauwheid paste naadloos bij de oude negro-spirituals, tussendoor aangevuld met boodschappen dat we elkaar lief moeten vinden. Helemaal leuk, zo’n wild opgemaakte optimist aan het begin van je avond.
Na dit optreden vlogen we op onze fiets door naar het stripmuseum. Speciaal voor de museumnacht was de Kakhielvoorstelling verlengd, dus op de bovenste verdieping zag je mensen naar de kenmerkende plaatjes van Kakhiel kijken terwijl ze af en toe lachten, hun medemuseumganger op de schouder tikten, deze op het plaatje wezen, en vervolgens samen even lachten. Vreemde situatie, maar wel leuk. Net zoals de lezing van Michael Minnebo, over wat het karakter Spider-man voor hem heeft betekent. Kleine spoiler alert: het karakter heeft veel voor hem betekend, gezien hij er een boek over heeft geschreven, iets wat mij als mede-nerd intens kon boeien. Michael wist zijn levensverhaal, zijn betogingen over fancultuur in het algemeen en de rol van Spider-man daarin leuk uiteen te zetten, al was het geheel best wel heel erg nerdy, wat niet geheel onverwacht was.
Het GRID was de volgende bestemming op onze lijst. Hier was jazzmuziek en kon je stempelen, leuk man. Na dit bliksembezoek togen we met vermoeide beentjes en al door te gaan naar het Universiteitsmuseum. Gelukkig was een riksja zo aardig om ons heen te fietsen, zodat we tegen iedereen konden zeggen dat we in een riksja hadden gezeten – sommige dingen zijn een beloning van zichzelf.
Het slotstuk van onze avond was dan ook het Universiteitsmuseum. De tentoonstelling over healthy ageing was echt heel, heel erg oninteressant en niet meer dan een cirkelruk van de universiteit en een van haar prestigeprojectjes. Er waren echter wel een mummie, delen van een ruimtesonde (waarbij we nog een ongevraagde, doch interessante toelichting kregen, waarvoor dank!) en natuurlijk het mooiste: het rariteitenkabinet in de Enschedekamer. Ik weet niet of het voor de gelegenheid zelf was, maar het rode lint was weggehaald, waardoor men nu echt up close en personal kinderen op sterk water kon bekijken. Heerlijk om zo te walgen van moeder natuurs’ meest geslaagde mislukkingen.
Na deze beschouwing van menselijke abominaties zijn we ook echt wel op. De beentjes zijn moegelopen op tentoonstellingen en suf gedanst bij Nina Hagen en vrijwel nergens werd alcohol geschonken, wat alles net wat te burgerlijk maakte. Het mocht de pret niet drukken, ik heb de hele avond intellectueel kunnen doen in vier van de vijf musea en de georganiseerde activiteiten waren negen van de tien keer ook heel leuk. Ik ga volgend jaar weer, maar ik smokkel wel wat drank mee.