Uit je bol aan de Costa del Sol

Zuipen tot je kop erbij neervalt en vervolgens om acht uur ’s ochtends volledig uit je tentje/hotelkamer/appartement branden, waardoor je jezelf met drie uur slaap en een gevoel dat je elk moment kan neervallen naar het strand moet slepen. Je helemaal kapot zweten en dus het zoute water in moeten duiken om wat verkoeling te zoeken met als gevolg dat de oorlogswond die je de vorige avond hebt opgelopen als een gek prikt. En als kers op de taart, uiteraard, mateloos verbranden.

Stapvakanties zijn een interessant fenomeen. Het is niet voor niks dat de Nederlandse bevolking smult van programma’s als Zon, zuipen, ziekenhuis en niet te vergeten Oh, oh Cherso, en dat tevens vele jongeren zelf de individuen in deze programma’s keihard nadoen op hun eigen vakantie. Jezelf mateloos de tering in zuipen terwijl de temperatuur tot onbekende hoogtes stijgt is iets wat vele vriendengroepen elke zomer weer doen. Maar wat is er nou eigenlijk zo leuk aan?

Met je vriendengroep een weekje gek gaan schept natuurlijk een band. Je brengt de hele vakantie met z’n allen door en ziet elkaar op z’n allermooist en allerlelijkst. Aangezien je de gesprekken toch een beetje op gang moet houden, deel je heel veel persoonlijke verhalen. En je ziet elkaar natuurlijk elke avond dronken. Dronken avonden scheppen sowieso een band.

Verder is het heel erg nice dat je even helemaal niks aan je kop hebt. Je kan een week helemaal naar de gekko gaan en het maakt allemaal niks uit; je hebt (als het goed is) geen deadlines, toetsen of enge gesprekken met docenten in het vooruitzicht. Je kan dus vollop genieten zonder dat een stemmetje in je achterhoofd spreekt: “Je moet morgen nog wel leren, sukkel.”.

Daarnaast is er uiteraard het weer: je kan de hele vakantie in outfitjes die het minimale bedekken rondbanjeren en je hebt het geen moment koud. In tegendeel zelfs: je hebt het bloedheet. Overdag lig je alleen maar aan het strand of zwembad en lurk je van je cocktail. Je komt met een huidje bruin en gelooid als leer terug.

Stapvakanties zijn leuk. Maar ook gek, als je erover nadenkt. Jezelf de filistijnen in zuipen in een ander land, terwijl je dat ook prima in Groningen kan doen. Minder kosten (goedkoop bier, je slaapt op je kamer) en het standstrand is om de hoek. Het enige verschil is dat stapvakanties naar een willekeurig oord een verandering van omgeving zijn, dat de temperatuur een x aantal graden hoger is en dat niet iedereen die je tegenkomt een Groningse student/stadjer is.

En ondanks dat ik dit nu zelf stel, stap ik dit jaar ook weer op het vliegtuig naar een heerlijk vakantieoord, om daar samen met vriendinnen uit mijn bol te gaan. Niet aan de Costa del Sol, dat dan weer niet. Het enige verschil met voorgaande jaren is dat we daadwerkelijk naar een mooi oord gaan, zodat er ook nog sprake is van sightseeing. Naast dansjes doen, op het strand liggen en cocktails drinken zijn we dus ook daadwerkelijk van plan iets te doen. Maar verder blijft het riedeltje hetzelfde. Stapvakanties: een vreemd, maar aanlokkelijk fenomeen.