Je ziet spoken: Een avond vol spoken word in Simplon

De kleine zaal van Simplon is afgeladen met de meest willekeurige grabbelton aan mensen, van oud tot jong en van zwart tot wit, man en vrouw, alles is in deze kleine zaal te vinden. We zitten op ietwat oncomfortable stoelen om een avond lang verbaal geweld op ons afgevuurd te krijgen. Het taalfenomeen dat al jaren groeit in de wereld heeft nu ook het hoge Noorden bereikt; Groningen heeft haar eigen spoken word-scène.

Eerst een korte uitleg over wat spoken word is, ik kampte zelf als dichter met het onderscheid tussen poëzie en spoken word, maar gelukkig wordt het verschil mij kraakhelder uit de doeken gedaan door een van de aanwezige artiesten: ‘’Een gedicht is om gelezen te worden, een spoken is om te horen, om voorgedragen te worden.’’ Het is theatraler dan het gemiddelde beeld van stoffige ouwelui die op zolderkamers hun strofen tellen en hun metrum afwegen. Het is ook energieker, zoals vrij snel te voelen valt in de zaal.

Het is een publiek vol met liefde, niet alleen voor elkaar, maar ook voor elkaars kunst en de woordkunst in het algemeen. Het thuiskomgevoel ondanks dat ik sommige aanwezige mensen nog nooit eerder heb horen spreken of überhaupt heb gezien. Veruit de meeste artiesten van vanavond zijn afkomstig van de Writers Block van Urban House Groningen, een traject waarbij je aan het einde je eigen spoken – de term voor een spoken wordtekst – voor mag dragen op het podium. Ook zijn er artiesten overgevlogen uit andere delen van het land. Niet alleen om teksten voor te dragen, maar ook om te rappen of om te beatboxen of een combinatie van beide, niets lijkt te gek voor dit podium. Iets wat in ieder geval door alle optredens heen schemert, zijn de heftige persoonlijke verhalen die de artiesten durven te delen door middel van hun teksten, ze leggen zichzelf bloot op het podium; de jongste deelnemer van de avond – hij is veertien jaar – legt in een intieme en breekbare tekst het gevoel van een relatie bloot met een woordkeuze en diepgang die niet zou misstaan voor iemand die tien jaar ouder is, wisdom beyond his years noemt men dat wel. Geen onderwerp blijft onaangesneden, van verkrachtingen tot mislukte huwelijken en van de eigen identiteit tot het grote probleem dat racisme heet; de artiesten breken de zenuwen van de maatschappij open en durven erin te prikken tot het pijn doet: het is geëngageerd, bij vlagen hard, maar alle woorden zijn honderd procent waar.

Alle artiesten zijn ook uniek in zowel hun voorkomen als hun voordracht, ik heb niet het gevoel – zoals ik dat heel soms wel bij ‘gewone’ poëzie-avonden heb – dat ik zes, zeven keer naar hetzelfde riedeltje sta te luisteren, maar dan van een ander wit mens van bovenmiddelbare leeftijd. Het is een mengelmoes van stijlen en artiesten, abstracte en directe teksten wisselen elkaar moeiteloos af. Geflankeerd door nuances en harde meningen, omlijst met heerlijke ritmes en woordkeuzes waarvan je kippenvel krijgt. Dus student, laat uw luie woensdagavond schieten en ga op zoek naar de woordkunst. Want als je nog niet gelooft in de kracht van woorden, dan ben je na deze avond bekeerd.