Hypochondrische student
Zuipen: het is niet goed voor je gezondheid. Dat kan je met een gerust hart stellen. Als ik mijn oververmoeide ogen probeer open te houden na een avond flink te hebben staan tanken, besluipt mij een onrustig gevoel. Hoewel enkele flitsen van de avond nog in mijn hersenpan zijn blijven kleven, is de rest van de nacht voor mij een raadsel. Terwijl de kater mij langzaam besluipt en zijn kittige nagels in mijn door alcohol verdoofde lichaam zet, bekruipt mij een gevoel van paniek. Kan ik nog normaal nadenken? Heb ik nog een IQ? Gepijnigd probeer ik de tafel van acht op de noemen, maar ik kom niet verder dan 2×8. Verdomme, volgens mij heb ik nu écht Korsakov.
Hypochonder en student zijn is een vrij irritante combinatie. Aangezien student zijn niet de meest gezonde bezigheid is, kan elk mogelijk symptoom van een ziekte in mijn hoofd paniek veroorzaken. Heb ik enkele dagen weinig groenten en fruit gegeten, dan denk ik gelijk dat ik aan een deficiëntieziekte lijd. Maar ja, in plaats van pizza een salade in de Pastafabriek nemen ga ik echt niet doen. Dan maar enkele dagen paniek om die stomme deficiëntieziekte.
Ook als die kittige kater zich in mijn hoofd heeft genesteld, kan ik in paniek raken. Zoveel had ik toch niet gedronken gisteren? Hoezo heb ik dan nu opeens zo’n koppijn? Ik besluit het maar even te Googelen, wat natuurlijk alleen maar mijn hypochondrische brein voedt. Want blijkbaar heb ik een hersentumor als ik verschillende sites moet geloven. En uiteraard doe ik dat. Top. Geweldig. Amazing. Verdrietig eet ik een zak chips leeg. Als ik toch doodga, heb ik dit wel verdiend. Die deficiëntieziekte maakt dan niet meer uit.
Na de zak chips besluit ik de vieze alcoholwalm van me af te douchen. Terwijl de warme douchestralen over mijn hoofd stromen, spot ik opeens een enorme blauwe plek op mijn scheenbeen. Wát is dat? Wáár komt het vandaan? Ik herinner me dat mijn huisgenoot me ooit heeft verteld dat snel blauwe plekken krijgen een symptoom is voor leukemie. Ik ben dus echt volledig stervende. Dat ik vol op mijn bek ben gegaan in de Negende zal wel niks met deze blauwe plek te maken hebben.
Maar natuurlijk, natuurlijk, natuurlijk, heb ik ook al zo’n vijftig keer gedacht dat ik Korsakov had. Even voor de niet-hypochondrische mensen onder ons, op Wikipedia staat dit: “Korsakov is een blijvende geheugenstoornis die voornamelijk veroorzaakt wordt door vitamine B1-tekort, meestal het gevolg van weinig gevarieerd eten bij chronisch alcoholmisbruik”. En nee, ik ben geen alcoholist. Maar hé, studenten drinken nou eenmaal veel, en misschien kan mijn lichaam het wel net iets minder goed aan dan dat van andere studenten. Ik heb me al meerdere keren bij mijn lot neergelegd, maar telkens komt mijn geheugen op wonderbaarlijke wijze weer volledig terug, kan ik opeens weer perfect dingen uit mijn kop leren en kan ik weer prima functioneren. Vreemd. Hoef ik toch niet opgenomen te worden in een of ander verzorgingshuis. Scheelt weer.
Het leven van een hypochondrische student gaat dus niet over rozen. Maar ik leef nog, heb op dit moment geen gekke hoofdpijn en ben naast dit artikel een subliem essay aan het schrijven waar ik vrij trots op ben. Daaruit leid ik af dat ik voorlopig nog niet doodga. Dus ga ik vanavond weer zuipen. Ik zie morgen wel in hoeverre ik dan op sterven lig: letterlijk én figuurlijk.