Ben Hard: Boterhamzakje

Het is weer eens zover: mijn jongeheer heeft last van jeuk en onverklaarbaar vocht. Of tsja, onverklaarbaar, ik ga er vanuit dat de GGD er wel een verklaring voor heeft. En dus zit ik hier in de wachtkamer, wachtend op een SOA-test. Gelukkig heeft het – overigens naar waarheid ingevulde – formulier er wederom voor gezorgd dat ik bij de risicogroep ben ingedeeld. Dit betekent dat ik gebruik kan maken van de bloedtest in plaats van de aloude wattenstaafjesmethode. Aan dat gevoel zal ik nooit wennen, hoe vaak ik ook bij de GGD op de stoep sta.

Tegenover mij zit een enorm geil ding te wachten, naar alle waarschijnlijkheid met dezelfde reden als ik. Dat maakt haar vreemd genoeg niet minder aantrekkelijk. Ze keurt mij geen blik waardig als ik haar aandacht probeer te vangen. Voor ik het weet is het moment voorbij en word ik door de assistent geroepen.

Enigszins beduusd neemt ze het formulier met me door. “Klopt het dat je de afgelopen maand meer dan vijf verschillende bedpartners hebt gehad?” Als ik bevestigend antwoord, lijkt het even alsof ze nog iets wil zeggen maar zich inhoudt. Het is dat mijn gedachten nog bij het meisje in de wachtkamer zijn, anders had ik de assistent hier en nu keihard genomen. Was ook een mooi verhaal geweest.

Als ik weer buiten sta, tref ik per toeval het meisje uit de wachtkamer. Ze heeft een rode blos op haar wangen maar dit keer kijkt ze me wel aan en houdt mijn blik vast. Zonder veel te zeggen fietsen we samen weg en eindigen bij haar huis. Zwijgend volg ik haar de trap op naar een kamer waar in kartonnen Xenos-letters live laugh love aan de muur hangt. Ik voelde me al niet op en top door het groene vocht dat uit mijn leuter druipt, maar nu moet ik ook nog een beetje overgeven in mijn mond.

Ik wend mijn blik af van de muur en richt ze op de voorgevel van het wachtkamermeisje. Ik bevrijd zonder veel omhaal haar borsten uit haar beha en masseer ze hard. Haar hand glijdt al naar mijn kruis, en ze neemt mijn kloppende lid in haar hand. Vol verwachting kijkt ze naar me op en vraagt: “Chlamydia?” Ik beweeg haar hand op en neer over mijn stijve als ik antwoord: “Gonorroe.”

Deze uitwisseling en het gebrek aan condooms lijkt een stilzwijgende afspraak te zijn dat penetratie vandaag niet gaat gebeuren. Maar inmiddels heeft zij de smaak te pakken en grijpt mijn lid steeds steviger vast terwijl ze me met lange halen aftrekt. Ik druk ondertussen met een pompende beweging drie van mijn vingers op en neer in haar met bacteriën vergeven vagina. Mijn pink zoekt zijn weg naar haar anus en ik vraag me af of je ook Chlamydia in je kont kan krijgen. Nouja, niet mijn probleem.

Nog steeds is ze druk aan mijn lul aan het sjorren, die inmiddels rood en ruw begint te worden. ‘Ik wil je neuken’ grom ik verbeten. Aan de hoeveelheid vocht waar mijn hand ondertussen in sopt te voelen is zij ook wel in de stemming. Ze staat op en begint in laatjes te zoeken of ze niet ergens een vergeten rubbertje kan vinden maar geeft dit al snel op en kijkt me een beetje hulpeloos aan met haar zaadvragende ogen.

Ik ben echter niet voor één gat te vangen, want no way dat zij nog langer aan mijn lul mag trekken. Ik kan naast mijn druiper niet ook nog een gescheurd toompje gebruiken. Ik begin in mijn tas te graven en vind een zakje met uitgedroogd, lichtgroen geworden broodjes pindakaas. Ik schud de broodjes uit het zakje en trek met mijn andere hand het wachtkamermeisje terug op bed.

Ik gooi haar op haar buik en trek haar kont aan haar heupen omhoog. Ik trek het boterhamzakje – beschimmelde kant naar buiten – zo strak mogelijk om mijn lul, maar het blijft een frommelig stukje plastic. Toch druk ik hem zonder aarzeling naar binnen. Wachtkamermeisje kreunt van genot en ik begin hard te pompen terwijl ik mijn vingers om haar love-handles sluit en mijn duimen in de kuiltjes van haar onderrug druk.

Terwijl ik het tempo opvoer, voert wachtkamermeisje het volume op en ik moet toegeven dat ondanks de chlamydia dit een van de lekkerste, strakste kutjes is die ik in lange tijd heb mogen penetreren. Ik kom klaar met een laatste harde stoot en laat me daarna opzij vallen terwijl wachtkamermeisje hijgend haar hoofd in een kussen begraaft om bij te komen.

Ik kijk naar mijn lul en realiseer me dat het boterhamzakje er niet meer omzit. Een snelle blik op de lakens levert ook niks op en in mijn achterhoofd gaat een lampje branden over waar dat zakje gebleven is. Zonder verdere omhaal trek ik mijn kleren weer aan en geef ik haar nog een ferme pets op haar bil. Volgende maand maar weer even langs de GGD.