Recensie: De Marathon

Eerder konden jullie bij de Studentenkrant al een exclusief interview lezen over twee acteurs van De Marathon: Terence van der Loo en Ruth Sahertian. Voor de show beloofden zij ons dat wij tijdens de musical: ‘Ons de ballen uit onze broeken zouden lachen’. Is natuurlijk mooi makkelijk, om je eigen show de hemel in te prijzen. Het is minder makkelijk om ook daadwerkelijk je gelijk te bewijzen.

Na het interview, en een matig wijntje uit een plastic glas op een van de zonnige terrassen die Emmen telt, nestelden we ons in de comfortabele stoelen van het ATLAS-theater. Nieuwsgierig naar wat ons te wachten stond na alle lovende woorden van Terence en Ruth.
Om niet lang om de hete brij heen te draaien: Terence en Ruth hebben geen woord gelogen. Vanaf de eerste minuut dat de spotlights op de cast gericht werden hebben we aandachtig naar het schouwspel gekeken. Drie uur lang wist de cast van De Marathon ons te vermaken met de droge en platte Hollandse humor gecombineerd met een overtuigend, heerlijk Rotterdams accent.
Maar naast het vele gelach wat zich door de zaal voltrok, was er ook plaats voor een traan. Het verhaal is uiteindelijk natuurlijk niet een van de meest jolige dingen wat zich in het leven kan voltrekken, wat voor het publiek de reden was om met waterige oogjes de zaal te verlaten.
Daarnaast is een musical natuurlijk geen musical zonder muziek. Het mooie is dat bij De Marathon de muziek niet de basis vormt voor het verhaal, wat normaal in musicalproducties wel het geval is, maar de muziek voor het verhaal is geschreven, waardoor de muziek het verhaal extra versterkt. En dat merk je. Als kijker heb je het gevoel dat de muziek op een natuurlijke wijze in het verhaal verweven zit. En ook al zijn niet alle stemmen van de acteurs stiekem even sterk: de stem van Lucretia van der Vloot maakt alles weer goed en bezorgt je elke keer weer kippenvel tot in je ruggengraat. Heerlijk.
Tot slotte is het ook erg creatief hoe de mensen behind the scenes de hoeveelheid beweging op het podium hebben weten te krijgen. Een marathon filmen en in een film stoppen is een ding, een marathon afbeelden op het podium is een heel ander verhaal. Iets waar ze meer dan uitstekend in geslaagd zijn.

De Marathon: een verhaal over de dood, familie en liefde. Een productie die door de evenwichtige combinatie van humor en verdriet, ijzersterk is. Niet alleen het moment dat je de hele zaal op hetzelfde moment weet te laat schaterlachen is prachtig. Het moment dat je een hele zaal doodstil krijgt: dat is pas echt goud waard.