Luuk Leutert: De laatste trein
Zondagavonden met de trein richting Groningen is niets minder dan een hel. Overvolle coupes, en vanaf Zwolle naar Groningen staan. Maar dat komt dus omdat je dan nog te vroeg met de trein gaat. Want de allerlaatste trein is altijd leeg. Er zijn zeeën van ruimte en tijd. In de laatste trein hangt een speciale sfeer.
Het begon allemaal met een overijverige conducteur. Men schrijve een uurtje of twaalf en de beste man vroeg zich af van wie de fiets was. Een lege tussencoupe met een fiets. De beste man stond voor een raadsel. Hij liep ons treinstel in en sprak: ‘Van wie is de fiets in de vorige coupe’. De drie aanwezige personen speelden de vermoorde onschuld. De conducteur die niet voor een gat te vangen was greep naar een pressiemiddel. ‘Ik weet zeker dat de eigenaar hier zit. Hij kan zich nu bekendmaken of ik zet de fiets eruit op het volgende perron.’ Wonder boven wonder zat de daadwerkelijke eigenaar toch in onze coupe. De beste man had alleen geen kaartje voor zijn fiets. Onze conducteur had dus rond half een beet. Maar onze Amresh was een strijder op dit uur van de nacht. ‘Men mag wel met grote kinderwagens in de trein stappen en die kosten geen kaartje maar mijn fiets wel. Waar ligt hier de grens?’ De NS heeft een systeem sprak de conducteur kordaat. Fietsen wel kinderwagens niet. Hier liggen kansen mensen. Vermom uw fiets als kinderwagen en kom onder een boete uit.
Amresh vertelt over zijn strijd tegen het NS-onrecht. Het zou een lang verhaal worden gaf hij mij te verstaan. Daarom strekten mijn benen zich en kwamen zij ten ruste op de stoel aan de overkant. Tegen alle huisregels van NS in natuurlijk, maar met een papiertje eronder wordt het gedoogd. Weer stormde de conducteur door onze coupe. Amresh niet vies van een partijtje stoken, ‘Mijnheer de conducteur we zitten hier heerlijk met onze beentjes gestrekt. Maar zo mag het toch?’ De conducteur liep hoofdschuddend door. Twee keer een boete aan deze man geven, kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Amresh stak nu van wal. Een vaag verhaal over twee velgen, een tiental mailtjes en een ondertekening van een conducteur later had hij de onkosten van zijn tussen de schuifdeuren vermoorde velgen terugverdiend.
Even verderop sprak een Vindicater met een vrolijke zestiger. Haarfijn werd er uitgelegd dat een riet-ad niet vacuüm kan trekken. De zestiger -niet wars van enig intellectueel geneuzel- vat het nog even samen: Het rietje heeft dus een bevorderende invloed op het tempo waarbij het gerstextract de fles verlaat. Rare gesprekken in late treinen. Alsof de avond invloed heeft op het tempo van het leven.