Dateleed: Het jongentje dat nog bij zijn ouders woonde

Een van de moeilijkste dingen na een zware break-up is weer opnieuw daten. Want waar pluk je een nog geweldiger exemplaar weg dan de vorige? Je kan ze niet op internet bestellen, en dat-ie dan wordt bezorgd met een strikje erom. Maar hoe dan wel? Hoe vind je die ene in een zee van mismatches? Door te daten, en daten is exact hetzelfde als het bestellen van een nieuwe jas op internet, soms blijkt dat de foto en de beschrijving niet helemaal kloppen met de werkelijkheid.

Het begon allemaal met mijn huisgenote die mij vertelde dat ik Tinder moest downloaden. Dus in die zin is het helemaal haar schuld dat ik nu dit verhaal kan opschrijven. Het was een donderdagavond en ik had net een –voor mij- nogal pijnlijke ontmoeting gehad met de ex. Dus vonden mijn huisgenoten dat het tijd werd voor de rebound. En niet veel later kwam er een ware prins op mijn scherm. En hij vond mij ook leuk! Je kunt je voorstellen dat precies die gebeurtenis mijn gebroken hartje nog wat sneller liet kloppen.

Dagenlang vlogen de berichtjes heen en weer, en de spanning liep steeds hoger op. Een ontmoeting was niet uit te sluiten, dus maandag was het raak. Ik haast mij naar de stad om voor vier uur nog even een nieuwe outfit te scoren. En ik voel me goed. De zon schijnt en ik heb er zin in. Natuurlijk ben ik ook gespannen, hoe kan zo’n cutie mij nou ook leuk vinden? Er staat dat hij wat jonger is, maar ik klaag niet met zo’n gezicht.

Ik loop alvast de kroeg in en ga aan een rustig tafeltje zitten, kan lekker niemand ons storen denk ik nog. Hij appt ‘ik ben binnen hoor’ en ik sta op om te laten zien waar ik zit. En ik schrik een beetje. De jongen die tegen over me staat is zeker niet lelijk, maar oogt toch iets minder volwassen dan op de foto’s die hij op zijn Tinderprofiel had staan. Op z’n zachtst gezegd…

Hij is ongeveer even lang als ik, wat inhoudt dat hij rond de een meter zeventig is en heeft zo’n jong gezicht dat mijn broertje van achttien er nog volwassener uit ziet. En natuurlijk kan hij daar niets aan doen, en tuurlijk had ik toch echt mijn vraagtekens moeten zetten bij het feit dat hij zo jong was. Maar zijn foto was zo misleidend, en nu zit ik hier. Met een jongen die echt nog even moet volgroeien, en de baard nog volledig in de keel moet krijgen.

En naarmate ik met hem praat, wordt het steeds een beetje ongemakkelijker, voor mij althans, want zijn fijngevoeligheid voor scheve situaties is nog niet ontwikkeld. Het gevoel bekruipt me dat ik inderdaad met mijn jongere broertje aan het praten ben, zijn stoutste verhalen gaan over hoe hij als kind rottigheid uithaalde en als hij zegt dat hij even zijn moeder moet bellen om te vragen hoe laat hij thuis moet zijn voor het eten, sta ik met mijn hoofd al buiten.

Een gevoel van schaamte en een raar gevoel van verantwoordelijkheid over dit jonge eendje bekruipt mij en als de serveerster vraagt of we nog wat willen drinken, vraag ik de rekening en betaal ook maar voor hem: kan hij een meisje van zijn eigen leeftijd mee nemen van zijn zakgeld. We lopen naar buiten en als hij toch nog een move maakt, maak ik me uit de voeten en vlucht ik de Albert Heijn in. Meteen maar een fles wijn meegenomen.

En gelukkig maar, want gaandeweg kom je er soms achter dat de persoon in kwestie niet helemaal is wat er in de beschrijving stond.

 

Heb jij ook een date-verhaal dat om te huilen? Mail het! Hoofdredactie@studentenkrant.org it is.