Gluren bij de buren: Rotterdam
De wind die de net vertrokken metro met zich meebrengt waait m’n net gewassen haar uit model. Ik wil uit frustratie een sigaret opsteken, maar ik kom er tijdig achter dat het ondergronds niet toegestaan is. Het bord met de actuele reistijden geeft aan dat ik tien minuten moet wachten totdat de volgende metro aantreedt. Tien minuten wachten zonder sigaret, zonder netwerkverbinding en mét verwilderd haar.
Eindelijk zijn de tien minuten voorbij en stap ik de metro in. De trek in een tabaksstaaf is nog steeds niet verdwenen ondanks dat de duizend-en-één andere kankerverwekkende uitlaatstoffen nog geëxhaleerd moeten worden. Eenmaal een plekje gevonden in de metro richting Rotterdam Centraal, die overigens Indiase vormen aanneemt in de ochtend, valt het individualisme van mijn reisgenoten direct op. Dat men elkaar niet groet zoals in kleine Groningse gehuchten snap ik, maar dat niemand in zou grijpen nadat een man zijn vrouw verrot scheldt begrijp ik minder. Het ligt vast aan mij.
Als ik twee sigaretten later mijn bestemming heb bereikt, start de laatste dag van mijn veertigurige werkweek. Een afstudeerstage voelt aan als het laatste biertje in de kroeg: je hebt een geweldige tijd gehad, je zet nog even door, maar je weet dat het mooiste geweest is. Ik besef dat het voorbereiden op een bestaan als young urban professional (megabarf) essentieel is en aangezien ik denk dat het goed voor me is, onderga ik mijn werkweek als een misdienaartje zijn misbruik.
Zevenenhalf uur later – ja, ik heb mijzelf een halfuurtje eerder weekend gegeven – ben ik voldaan. De metro mijd ik voor de rest van de dag en maak een wandeltocht richting huis. Ik besluit om langs de Maaskade te lopen en ervaar de schoonheid van de heropgebouwde stad. Door de weerspiegeling van de zon op de Maas zorgt ervoor dat de Erasmusbrug slechts als silhouet te zien is. Ik plof neer op een bankje, rook een sigaret en overdenk de situatie: je studentenleven moet je niet voortzetten in Rotterdam, maar voor de start van je afterstudentenleven is het perfect.