Songfestivallied

Consternatie alom, op de burelen van uw geliefde studentikoze feuilleton. Calm After The Storm, het liedje van Ilse De Lange en Waylon dat dit jaar het Eurovisiesongfestival gaat bestormen namens Nederland, was namelijk door de cultuurredactie aangezwengeld na een lange vergadering over journalistieke normen en waarden en onze plek in het Groningse journalistieke landschap. Algehele verwarring, verdwazing en niet-begrijpende blikken stapelden zich in hoog tempo op. Want waar was het hoogtepunt van het nummer? Hadden wij iets gemist?

Nee, dat hadden we niet. Hoe vaak onze geluidsman het liedje ook door de speakers liet schallen, geen spoor van een climax. Een redacteur opperde hierop dat het muzikale epos verdacht veel weg had van een laffe pot seks. Dat vonden we wat te voorbarig, toch bleef het een gemis.

Van de liveversie schakelden we over naar de studioversie van het chanson. En dat maakte de zaak er bepaald niet beter op. De studioversie in het kort: onnatuurlijk, plastisch en eentonig. Kijk, het is geen extreem slecht nummer. Sterker nog, er is niets extreems aan, en dat is nu juist het hele probleem: het mist pit en power. Het doet denken aan de burgerlijke schilderijtjes van de Ikea: het is gewoontjes en allesbehalve gewaagd.

Dat het Eurovisiesongfestival inmiddels zo vaak is doorgestoken dat van een kaart bijna geen sprake meer is, oké. Maar als we dan toch mee gaan doen aan de poppenkast, waarom dan niet met een nummer met karakter? Het festival der wansmaak wordt sinds mensenheugenis gedomineerd door pulp, maar dat betekent niet dat wij daar klakkeloos aan mee hoeven te doen. Calm After The Storm. Zo gemiddeld. Zo doorsnee. Hetzelfde geldt min of meer voor de Common Linnets, zoals het duo zich tegenwoordig laat noemen. Dan zien wij liever de power van Anouk, van wie de hele wereld de spreekwoordelijke tyfus kan krijgen. En bijna, bijna zouden we terugverlangen naar drie uitzinnige volwassenen die gekleed in een glitterpak de zonneschijn bezingen.